"It's like a walk in the park"

Dag allen,

Dit is een citaat van de Australiër Andrew in Lomé. Dat was zijn interpretatie van de reisomstandigheden in deze contreien. Hij refereerde echter aan de situatie in landen als Congo en Angola. Ach, je hebt altijd baas boven baas. Maar waarom begin ik hierover? Wel, alles verloopt nu zo soepel dat het citaat van hem de afgelopen dagen herhaaldelijk mijn gedachten doorkruiste. Ruby loopt als een tiet, het reageert heel anders op het gas en het verbruik is merkbaar minder (want ook mijn reservemagneetje zit er met secondelijm sinds Lomé goed op). De bougie heb ik er nog niet uit durven halen, want als die nog steeds zwart is kan ik er toch niks anders meer aan doen. Ik heb wel in Lomé voor de zekerheid twee extra bougies gekocht (zowaar de juiste BP6ES!). Nieuwe soepele band, de bagage compacter, tempo wat teruggeschroefd, wat wil je nog meer. Alleen heb ik nu ook het achterlicht definitief opgegeven. Elke keer als ik het voor vertrek 's morgens werkend heb, doet het het 's avonds niet als ik het nodig heb. Ik heb alle contacten al helemaal bijgebogen maar de fitting is door alle schudden al zo ver uitgelubberd dat het niet blijft werken. Het remlicht heb ik tien dagen terug ook al opgegeven, want weer is in de hendel het opvulstukje eruit gevallen. Volgens ook de Duitse KTM-er niet zo’n probleem, want anders dan bij ons rijden ze hier echt op zicht. Je wordt onderweg steeds makkelijker merk ik wel. Anders gezegd: je gaat je steeds meer als Afrikaan gedragen. En ook zonder achterlicht gaat wel, want met die 100 Watt koplamp zien ze me heus wel gaan. En zo vaak word ik ook weer niet ingehaald.
Nu ik definitief besloten heb om niet naar Noord Kameroen te gaan, geeft dat opeens flink wat ruimte in het schema en heb ik me vanuit de kust een aardig ommetje qua tijd kunnen veroorloven en het is heel erg de moeite waard gebleken.
De laatste ochtend op de camping nog een uurtje met een Brabants stel gezeten dat per Landrover het continent doorkruist. Bleek het vriendje van Bowy te zijn. Voor diegene die mijn Amsterdam-Dakar groep gevolgd heeft: hij was de grootste waaghals van allemaal in de knalgele Landrover. Bowy ging graag zover als mogelijk voorbij het randje, om dan onder halsbrekende omstandigheden toch weer aan de goede kant uit te komen. En deze kerel was degene die de versnellingsbak met vliegtuig kwam brengen in Malaga. En het verhaal van Wilma's salto kende hij ook en hij zal wel ergens bij jou uit de buurt komen. Ach, uiteindelijk niet zo heel verrassend om elkaar dan hier tegen te komen. Op een cruiseschip in de Caraïben was een stuk onwaarschijnlijker.
Vanuit Lomé dus richting het noorden, naar Kpalimé waar het marktdag was en erg warm. Wat fruit ter plaatse uitgeprobeerd en op aanraden van het boek de bergweg op naar de grens met Ghana in Kouma Konda. Een werkelijk onwaarschijnlijk mooi stuurweggetje door de tropische vegetatie. Ik ben zelfs weer een stuk teruggegaan naar boven, om een filmpje te maken. Hoewel ik achteraf de camera te laag heb gehouden en er iets teveel weg te zien is, denk ik toch dat het de moeite waard is. Te zijner tijd.
Het volgende stuk weg naar Atakpamé was een stuk slechter met veel gaten, maar het uitzicht maakte alles goed. Deze regio is een geconserveerd stuk regenwoud in een bergachtig gebied, waar werkelijk alles groeit en bloeit. Bananen, kokosnoten, sinaasappels, cacao, koffie, palmnoten, mango, guave, avocado, papaja, verzin het maar. De regio is dan ook redelijk welvarend en levendig. Vanuit Atakpamé toch doorgereden over het plateau naar Badou, ook weer aan de Ghanese grens. Prachtige vergezichten in de namiddagzon. Op de route kwam ik door een plaatsje met extreme activiteit. Langs de smalle weg stonden aan weerszijden tientallen busjes die vol werden gestouwd met de rijkdommen uit het woud, 's nachts op weg naar de grote stad. De volgende morgen was het op diezelfde plek uitgestorven.
In Badou eerst even moeten bijkomen, want alles bij elkaar toch weer behoorlijk inspannend geweest. Er was een rustige kerel, Kanou, die me een beetje wegwijs maakte op zoek naar wat limonade ter verfrissing en om in het boek een suggestie voor overnachting op te zoeken. Zijn gezelschap was zo plezierig dat hij de rest van de tijd in het stadje bij me is gebleven. Naar het hotel gebracht waar ik de tent op zou moeten kunnen zetten, samen terug naar de stad en een restaurantje met me uitgezocht en een biertje gedronken. In de buurt is verder de mooie waterval van Akloa die ik de volgende ochtend wilde opzoeken. Je raadt het al, daar zijn we samen naartoe gegaan. Bij de entree nog een wat mindere ervaring. Nadat ik een toegangskaartje had gekocht zagen ze, met de aanwezigheid van Kanou, hun kans voorbij gaan om ook een gids aan me te slijten, want het was door het bos nog een dik halfuur lopen. Toen ze aanvoerden dat hij niet mag begeleiden omdat hij niet uit hun wijk komt werd ik even heel boos. Hoe halen ze het in hun hoofd om op basis daarvan onderscheid te maken. Ik reis het hele continent af en maak ook geen onderscheid tussen mensen, zeg iedereen gedag en maak met iedereen een praatje en toen ik ook nog het onderwerp blank en zwart aanvoerde, begrepen ze de boodschap. Als ik nou geen kaartje had gekocht dan was het misschien anders geweest, maar zij kunnen niet de exclusiviteit van begeleiding opeisen, alsof de waterval hun privébezit is.
In ieder geval, de waterval was aardig, ik vind ze meestal veel op elkaar lijken en als je er een handvol gezien hebt geloof je het wel, maar de wandeling er naartoe maakte alles meer dan goed. Wat een pracht aan allerlei kleuren groen, de bomen in allerlei soorten en vormen, echt ongelooflijk. In het meertje onderaan de waterval kun je heerlijk zwemmen en is volgens de overlevering nog heilzaam ook en Kanou heeft voor jullie dus foto's van mij gemaakt.
Terug in het dorpje bij hem thuis koffie gemaakt, e-mailadres gegeven en het was pas tegen de middag dat ik terug bij het hotel mijn plunjezak opbond en het stadje verliet. Nu zit er bij motorrijders iets vrij diep en dat is dat we niet graag een zelfde route terugnemen. Zou iets bijgelovigs kunnen zijn. Dus nadat ik vanuit het stadje de berg was opgeklommen over een smal weggetje met allemaal haarspeldbochten, kon ik na zo'n 30 km een alternatieve noordelijkere route nemen die ook Michelingroen was. Maar wel piste. En dat ruim 50 km. Het maakte niet uit, ik hoefde vandaag niet zo ver te komen en de omgeving was onbeschrijflijk mooi. De weg was op sommige stukken wel heel erg slecht met diepe ravijnen naast het spoor. De foto's zullen veel indruk maken.
Twee uur over gedaan, tijd voor een stop in Atakpamé. Eerst de motorfiets op de drukste kruising in het centrum neergezet, je voorstellen aan de mensen om je heen en gevraagd of ik hier een papaja kan vinden. Dan loopt iemand een stukje mee naar een kraampje verderop. Een werkelijk overrijpe papaja, nog nooit zo lekker gegeten. Maar het meisje had geen mes, dus loopt die kerel op mijn verzoek voor me uit naar een huis iets verder, pakt daar een mes, maakt het voor me open en ik deel met hem de vrucht. Geweldige manier om vrienden te maken. En met een vanzelfsprekendheid en geroutineerd, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Mooie vent. Terug bij de motorfiets vroeg ik waar ik koffie kon drinken. Ze begonnen uit te leggen en eentje wilde me erheen brengen. Ze riepen me na: ‘hé, de sleutels zitten er nog in.’ – ‘ Geeft niks, jullie zijn er toch?’ En zo werkt het echt.
Toen we naar de koffietent liepen, sloot zich een tweede jongen aan die me vroeg: meneer, is het goed als ik ook met jullie meeloop? Mijn bek viel open en ik begon hard te lachen. Ik heb hem gefeliciteerd en uitgelegd dat hij op mijn reis de eerste Afrikaan is die me vraagt of het goed is als hij meeloopt.
Bij de koffietent uitgelegd over de reis en iedereen vindt het ongelooflijk. De foto's op de camera laten zien zodat ze een idee hebben wat ik bijzonder vind en waar mijn belangstelling naar uit gaat. De bewondering neemt dan alleen maar toe en de ontmoeting eindigt dat je elkaar een plezierig moment hebt bezorgd en dat één van hen op zijn brommer je uitgeleide naar de hoofdweg aanbiedt en voor je uit de stad uit rijdt. Super!
Mijn doel voor de avond was Abomey, dus eerst een stuk asfalt naar Notsé en dan recht op de grens met Benin af. Bleek 54 km piste te zijn. Hoewel ik al redelijk wat vermoeidheid begon te voelen en ik behoorlijke zadelpijn heb (of zouden het al doorligwonden zijn?) was het nog aardig te doen met de namiddagzon in mijn rug. Vereist echter wel uiterste concentratie. De stukken piste rij ik zonder jas en helm, vanwege de warmte door de lage snelheid en omdat beide trajecten naar het oosten waren is mijn rechterarm nu een beetje rood. Trekt wel weer bij.
Op de grens afgaande vroeg ik me nog af of ik hier een visum zou kunnen krijgen, zo afgelegen als de piste leek. Zat er niet op te wachten om dat stuk terug te moeten. Het bleek mee te vallen en ik kreeg een standaard 48 uur visum. Benin is zo smal dat als je een beetje je best doet je in twee uur aan de andere kant bent, maar de 48 is voor mij prima. Toen ik bij hem ging zitten, gaf ik hem drie lolly’s (ik had geen visum en wilde tenslotte wat) en hij was oprecht blij verrast. Toen even later iemand met een krat drinken alle beambten afging, wees hij naar de lolly’s en moest ik ook iets uit de krat nemen. Keuze was bier, bier of bier. De lichtste uitgekozen, want afwijzen is erg onbeleefd, en met veel praatjes opgedronken. Hoewel kans van slagen niet altijd verzekerd is, zijn de kleine grensovergangen zoveel leuker dan de grote en echt een aanbeveling. Altijd prijs. De douane was ook leuk. Er was niemand in het kantoor en ik werd naar de tuin verwezen achter het gebouw, waar tientallen mensen aan tafeltjes zaten en een receptie werd gehouden. ‘Komt u maar zitten, meneer. Wilt u misschien ook wat eten, hier alstublieft.’ – ‘Nee, dank u beleefd, wil nog naar Abomey.’ – ‘Nee, wilt u echt niet dan een glaasje wijn? Oh ja, u moet nog rijden. Nou neem dan op zijn minst deze sinaasappels mee voor onderweg.’
Ik heb mijn paspoort nog even laten zien en half geïnformeerd naar een laissez-passer, maar ze benadrukten dat alles helemaal dik in orde was. Dus niks meegekregen. Ben benieuwd wat ze ervan vinden als ik het land weer uit wil. Extra reden om een kleinere overgang op te zoeken . . . .
Hoewel het erg druk was op de weg, was het niet zo ver meer naar Abomey. De gewone avondroutine in. Ik slaap bij Monique die het grote grondstuk als beeldentuin heeft ingericht. Verder is dit een oude koningsstad en ik wil straks het paleis bezoeken. Is Unesco erfgoed dus zou wat moeten bieden. Straks is het een klein stukje naar de kust voor de tweede overnachting. Volgens het boek is er niet veel keus aan campings aan zee, dus wordt het waarschijnlijk Ouidah, ook een stad als zovele in de regio met een uiterst 'rijke' slaventraditie. Wordt een beetje de laatste lummeldag voor de ruk door Nigeria. Zal aan jullie denken als ik straks in de Oceaan lig.
En om met een tweede citaat te eindigen. De Duitser met de Landcruiser in Lomé die toen hij de Guzzi zag met een onnozel gezicht in een combinatie van verwarring en verbaasdheid de woorden uitsprak: Goh, wist niet dat je zo ver met een Guzzi kunt komen. De sukkel. Gelukkig weten wij beter!

Groeten, robin

PS Wilma, goed dat je er weer heelhuids bij bent!