Nu gaat het zelfs echt op vakantie lijken

De rust is op dit moment gelukkig weer een beetje teruggekeerd in mijn lichaam. De omschakeling na het bereiken van de eindbestemming, heeft me meer moeite gekost dan ik had kunnen voorzien. Het lichaam was zo ingesteld op de inspanning en concentratie tijdens de reis, dat toen die inspanning stopte, ik 's morgens om vier uur uitgeslapen wakker werd. Ik had dus een inspanningstekort.
De eerste dagen zijn hier snel voorbij gegaan. De dag na aankomst met letterlijk bijkomen en oriënteren gevuld, eerste bezoek aan het Wildlife Centre en dat soort dingen. Ook heb ik 's morgens op het terras me voorgenomen dat deze bij de koffie het laatste saffie zou worden. Jullie mogen me daaraan houden. Eergisteren kon ik met een bijgevulde accu en wat extra benzine in ieder geval weer rijden en was ik mobiel. Dus als eerste het heftig zwabberende wiel maar aangepakt. Dat heeft me nogal wat hoofdbrekens en ergernis opgeleverd. Vroeg was ik op pad en het wiel lag om kwart over negen bij de tweede "spaker", die wel dacht dat hij het kon doen. Over een uur zou dat klaar zijn. Nu heb ik genoeg gezien om te weten dat absolute getallen hier nauwelijks bestaan, maar om kwart over een heb ik gezegd dat het zo wel goed is en heb ik me erbij neergelegd dat het resultaat niet aan mijn verwachting zal voldoen. Nu waren er wel een heleboel spaken kapot en was ik al snel door mijn reservevoorraad van zes stuks heen, maar toen hij goede spaken begon door te zagen omdat hij het nippeltje met zijn versleten sleuteltjes vanwege de roest niet kon aandraaien, heb ik hem duidelijk gemaakt dat dat niet verder hoeft en dat ik me neerleg bij niet perfect resultaat. Hij had een voldoende voorraad Chinese spaken met de juiste lengte, maar veel dunner en met haakse kop, dus er zitten nu een tiental Chineesjes in. Over de bandenreparateur die daarna de band er weer om moest leggen wil ik het al helemaal niet hebben, want een grotere kluns ben ik op mijn reis (gelukkig) niet tegengekomen. Ik geloof dat de band er vier keer op en af is geweest. Uiteindelijk moet ik zeggen dat het eindresultaat van het wiel niet is tegengevallen; de Chinese spaken zullen het voorlopig wel weer even uithouden en ik kon er weer redelijk onbekommerd mee de weg op.
Het ergste van dit alles was dat Simone 's middags had vrij genomen om te gaan picknicken in de Botanische tuin tegenover het Wildlife Centre. Dat is helemaal in de soep gelopen en toen alles wel weer in elkaar zat, zijn we alsnog maar naar het strand gegaan, om het zo snel mogelijk weer te vergeten. En de kinderparade ter ere van de Dag van de Jeugd, waar ik om 11 uur verwacht had heen te kunnen gaan, werd al helemaal niks. Maar het strand is prachtig en heeft iets paradijselijks. Het zand is zwart net zoals ik aan de noordkust van Bali heb mogen zien. Zelfde reden: vulkanische oorsprong. Er wordt toegang geheven en vandaar dat er alleen blanken komen uit de weide omgeving. Door de week is het er meestal stil maar gezien de feestdag toch een enkel tiental bezoekers. Zo ook de Ierse KTM-rijder Jeremy, die ruim een jaar geleden met zijn reisgenoot uit Londen vertrokken was naar Kaapstad, maar hier is blijven hangen en zoals het er naar uitziet Kaapstad nooit zal halen. Hij wist van mijn verwachte komst en had ernaar uitgezien om me te ontmoeten. Het genoegen bleek wederzijds.
Gisteren dan toch naar Douala gegaan om te informeren over transport van de Guzzi terug naar Europa. Gewoon in de haven op zoek naar een plek waar containers staan en beginnen te vragen. Wat ik me voorstelde, iemand die particulier containers vult, heb ik niet kunnen vinden. Wel een verhuisbedrijf die het naar Antwerpen wil meenemen en vandaag zijn prijs doorgeeft. Het heeft me de hele dag bezig gehouden maar het ziet ernaar uit dat ik een aantrekkelijk voorstel heb met toch de RoRo boot naar Amsterdam, alleen moet dat vandaag nog telefonisch bevestigd worden of dit echt inclusief ALLE kosten is. Als dat zo blijkt te zijn dan kom ik er goed mee weg en zal ik de motorfiets maandag gewoon direct bij de verlader achter kunnen laten en direct daar vandaan naar het vliegveld kunnen gaan.
Deze tekst schrijf ik op de laptop op het terras van het ronde huisje met uitzicht op zee. Helaas is het zwaar bewolkt en gisteravond heeft het zelfs geregend. Dat is hier gezien de tijd van het jaar erg ongebruikelijk en zelfs de Avocado's smaken daardoor minder (wateriger en minder smaakvol). Maar het is nog vroeg dus ik hoop dat de bewolking nog wat wegtrekt voordat ik ga zwemmen. Verder voorzichtig beginnen met spullen uitzoeken voor de terugreis, want maandag is het zover. Tot die tijd hoop ik wat meer van de omgeving te zien en niet vergeten me voorbereiden op de cultuurschok die me te wachten staat als ik in Nederland aankom. En dan zal ik het maar helemaal niet over het weer hebben.
Dank voor al jullie reacties en voor alle belangstelling om het te volgen. Heeft me er voor een deel wel doorheen geholpen. En Dick, in mijn koffer zitten tien wiellagers die ik voor het hele NTX-team vorig jaar bij me had. Ik heb er nog steeds niet één gebruikt.

Kus aan allen, robin

PS Het gat in het verhaal wordt zodra het beschikbaar is ingevoegd.