Hopeloos vast op: alweer een zandduin

Dag allemaal,

Nu dacht ik dat ik die ellende in Mauritanië achter me had gelaten en dat de ervaringen van de laatste keer toch echt wel voldoende zouden moeten zijn geweest, maar nee, helaas, ik heb het weer voor elkaar gekregen. Weer een heel verhaal natuurlijk, maar daarover straks meer. Laat ik maar eerst verder gaan waar ik de laatste keer gebleven was.
Daar ben ik weer. In het vorige cybercafé gebeurde helemaal niets en hier gaat het als een speer. Ben blij dat ik het al na een uur heb opgegeven.
In Mopti heb ik eerst wat onderhoud gedaan. De linkerkant is inderdaad de kant met de gerepareerde vlotteras. Alles zat echter nog op zijn plaats en zag er goed uit. Dan maar de rechter bobine links gezet en mijn reservebobine rechts. Na wat improvisatie van de aansluiting en een paar keer heen en weer lopen naar de markt om de hoek voor vlakstekkers, leek alles op z'n plaats. En jawel Jan Sybren, toen de bobines eruit waren het TwinAir fijngaasfilter dat over de aanzuig heen was aangebracht, lekker met benzine een goede beurt gegeven. Zodra alles weer in elkaar zit lijkt het allemaal goed te werken. De stad nog even wat rondgelopen en naar de beruchte hangplek voor de blanken gegaan, de Bozo Bar. Daar vandaan heb je uitzicht over de haven en dat is een beeld dat je niet gauw vergeet. Mopti heb ik, als stad op zich, als de meest onaangename van de bezochte plaatsen tot nu toe ervaren. De opdringerigheid kent geen grenzen en ik had het zelfs met een kerel aan de stok. Hij wilde me per se naar een bepaald internetcafé leiden en wilde niet accepteren dat ik dat niet wilde. Uiteindelijk heeft hij me de halve ochtend gestalkt en uitgemaakt voor alles wat lelijk is. En dan eindigt het erin dat je voor racist wordt uitgemaakt. Heel vervelend. Dus zo gauw als mogelijk hier weer weg.
Pas halverwege de middag de stad verlaten, richting de Dogonvallei. Het centrum van dit gebied is het plaatsje Sangha en zo'n 100 km van Mopti, dus gezien het tijdstip van de dag geen probleem. Op de hoofdweg hoorde ik opeens een resonantie. Bleek dat de ophanging van de carterbeschermer weer aan één kant was afgebroken en loszat. Gelijk in de volgende plaats, Bandiagara laten lassen. Hoe langer je wacht, hoe groter de reparatie. De weg verder naar Sangha was een piste vol met rotsen of zand en erg slecht begaanbaar. Maar de omgeving was betoverend zo mooi en met de lage zon in de rug heeft dat de prachtigste beelden opgeleverd. Onderweg zie je al dorpjes in de kenmerkende Dogonstijl en overal langs het water worden uien verbouwd, één van de weinige exportproducten van de regio.
Het was al bijna donker toen ik in Sangha aankwam. Gelijk mensen om je heen die hun diensten aanbieden. De eerste, Oumar, is gelijk ook bij me gebleven. ‘Wat wil je precies voor begeleiding, waarheen, hoe lang?’ Ondertussen heb ik de tent opgezet bij een uiterst vriendelijke kerel die pas onlangs zijn logement had geopend. De hele avond heeft Oumar me gezelschap gehouden en hebben we onderhandeld om tot overeenstemming te komen. Belangrijkste hierbij was dat hij een erg plezierig persoon was, eigenlijk een eerste voorwaarde. Het idee was om de volgende morgen samen op de Guzzi te klimmen en in een uur of zes een tour te maken en samen een aantal dorpen te bezoeken. Hij hoefde alleen maar achterop mee te gaan. Nu gaf mijn boek indicatief een prijs op van 5000 voor een gids voor een dag. Ik was bereid het dubbele voor zijn dienst te betalen. In eerste instantie vroeg hij dat bedrag per uur! Na een nacht erover geslapen te hebben heeft hij uiteindelijk ingestemd met mijn aanbod.
Na het ontbijt gingen we samen de hoogvlakte af en de vallei in. Het uitzicht is onbeschrijflijk en de foto's spreken voor zich.
De Dogoncultuur is heel oud en heel gesloten, maar de bewoners zijn ook erg arm. De regio wordt de laatste tijd met grotere regelmaat door toeristen bezocht en dat heeft ertoe geleid dat overal en te allen tijde, de mensen continu om geld vragen. En als je om wat voor ook dienst vraagt, dan staat er per definitie (verzoek tot) betaling hier tegenover. Dus dan maak ik maar geen foto als ze ervoor betaald willen worden. Uiteindelijk leidde dat, toen ik later die dag de vallei verliet, er zelfs toe dat als ik de weg vroeg ze ervoor betaald wilden worden. Echt heel raar. Dat heeft in dat opzicht best wel wat gemengde gevoelens bij me opgeleverd.
De dorpjes zijn tegen de bergwand aan gebouwd en het is nauwelijks voorstelbaar hoe leven daar door de eeuwen heen mogelijk is geweest. Ook barstensvol rituelen die Oumar me zo goed als kon uitlegde. Over hoe de doden begraven worden hoog in de felswand, over hoe de schildpadden heilig zijn. Elke familie heeft zijn eigen huisschildpad die als voorproever dienst doet. En in de dorpjes zijn overlegplaatsen voor de wijzen van het dorp. Zodra er een geschil is wordt er door hen daar plaatsgenomen. Je moet er kruipend in omdat het dak zo laag is en het verhaal zegt dat dat bewust is om de gemoederen te bedaren. Mensen kunnen zo niet in woede uitbarsten, want dat is zittend lastig en het is te laag om te kunnen staan.
Halverwege de middag waren we terug na een plezierige dag waarin ik toch een heel aardig beeld had van het leven in de vallei. Onderweg naar één van de dorpen waren een aantal stukken met diep zand op het pad, dus had ik 's ochtends de banden al half laten leeglopen. Verder deed de motorfiets het langzaamaan pruttelend uitstekend, hoewel de bougie er links nog steeds beroet uitkwam bij een tussentijdse controle. Ik was dus nog niet zeker of het probleem definitief voorbij was. En voor Oumar, zodat hij het ook kon uitproberen, heb ik zelfs een stukje bij hem achterop gezeten.
De tent was al ingepakt en na Oumar 20 procent fooi te hebben gegeven zijn we na e-mailadres uitwisseling uit elkaar gegaan. En voor de tweede keer de spectaculaire afdaling van het plateau naar de vallei. Nu de andere kant op, naar het westen de vallei uit. Evenwijdig aan de rand van het plateau, een stuk verder de vallei in, lag een gigantisch zandduin. Om eruit te komen hadden ze me uitgelegd dat ik het moest oversteken en dat er een goed begaanbare weg liep. Waar ik fout ben gegaan weet ik niet meer, maar die weg heb ik niet kunnen vinden, ook niet na herhaaldelijk vragen. Uiteindelijk kwam ik in een brede droge rivierbedding met fijnzand hopeloos vast te zitten. Het goede is dat er overal wel mensen zijn en dat om die reden hulp nooit ver weg is. Maar je wordt natuurlijk al gauw als de buitenkans van de maand gezien. Het belangrijkste voor me was om, zonder opnieuw vast te geraken, nu wèl op de goede weg uit te komen. In etappes en na herhaaldelijk overnieuw onderhandelen over de prijs van hun hulp, ben ik naast de Guzzi lopend, ondertussen met volgas in z'n één, terwijl een paar man er omheen aan Ruby stonden te duwen en te sjorren, met heel veel pijn en moeite recht het duin op geklauterd. Er waren genoeg anderen om ondertussen de bagage omhoog te dragen. Eén van hen is zodra we boven waren, op zeg maar de hoogvlakte van het duin, die ook veel beter begaanbaar was, nog een heel eind bij me achterop meegegaan zodat ik niet alsnog zou verdwalen, maar dat ik zeker weten op de doorgaande piste zou uitkomen. Nadat ik hem had bedankt voor de hulp heb ik vol goede moed de piste gevolgd. 20 km tot het volgende plaatsje. En ja hoor, natuurlijk, het volgende probleem was de invallende duisternis. Ik was toen ik 's middags vertrok natuurlijk van plan om voor het donker de vallei uit te zijn, maar de Guzzi het duin op hijsen had ik natuurlijk niet op gerekend. Het spoor werd steeds smaller, ik probeerde in de schemer zo ver als mogelijk te komen door de snelheid te verhogen, en als je dan maar een klein beetje uit het spoor raakt slaat je stuur dubbel en lazer je eraf. De snelheid is dan maar zo'n 30 per uur, maar hoewel het zand zacht is, doet het wel even zeer. En even later dus nog een keer. Behalve wat dingen verbogen viel het verder wel mee. De spierpijn de volgende dag zou ook van het klimmen in de dorpen tegen de bergwand op kunnen zijn. Dus jiffy ging wat zwaar uit, spiegelbeugel verbogen en wat ik nog steeds niet begrijp, de koplamp naar links behoorlijk uit het lood. Terwijl ik beide keren naar links ben gedonderd. Ben er maar niet te lang in blijven hangen.
Na de uitdroging van de inspanning om het duin op te komen en het feit dat mijn water op was, in het volgende plaatsje uitgebreide pauze gemaakt en het vocht aangevuld. Via, via kwam ik bij iemand thuis die een vrieskist met flesjes koele frisdrank had staan. Daar hebben ze me uitgelegd dat het 12 km rode piste was naar het dichtstbijzijnde asfalt die nauwelijks te missen was. Dat is het grote voordeel van de apart aangelegde rode pistes, ze zijn als je er eenmaal oprijdt heel herkenbaar. Nadat een jochie, zo hard mogelijk door het losse zand fietsend, voor me uit reed naar de juiste 'uitvalsweg' van het dorp bleek het inderdaad, ook in het donker, goed te doen en kwam ik al snel op de doorgaande weg richting Burkina uit. Die weg was echter bedekt met een dikke laag stof. Er waren gelukkig op dat tijdstip niet veel tegenliggers, maar die ene vrachtwagen die me tegemoet kwam deed een wolk opwaaien waar ik nog kilometers lang doorheen moest voordat het enigszins was neergedwarreld. In het begin met een zicht van hooguit 20 meter. Vreselijk. Toen ik uiteindelijk in Koro, vlak voor de grens aankwam, de bougies omgewisseld, de banden opgepompt en toen er een redelijk hotel bleek te zijn besloten de nacht toch maar daar door te brengen. Het was al laat genoeg en ik was redelijk uitgeput. Mooie plek voor het tentje, zelfs een douche (maar dan natuurlijk geen wastafel of toilet, je kunt nooit alles hebben) en besloten daar gelijk ook maar te eten, nadat ik het ergste stof met een koud bier had weggespoeld. Het eten was echter helemaal koud en smaakte maar matig. Koude kip met friet dus. Kwam daar al zittend trouwens tot de conclusie dat tafel en stoel in een restaurant in Afrika zelden bij elkaar passen. Of de stoel is te laag, of de tafel is te laag. Erg comfortabel zitten is er dan ook niet bij. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik altijd de verkeerde plekken uitkies. Slapen echter ging weer als vanzelf.
De volgende morgen op tijd op pad. Beetje spierpijn hier en daar, maar door de goede nachtrust weer vol goede moed. De staatsgrens was nabij, het niemandsland (tussen de twee posten, zeg maar) zo'n dertig km breed en toen ik uiteindelijk bij de grenskantoren van Burkina aankwam waren ook daar de formaliteiten weer gauw geregeld. Maar goed dat ik er bij de ambassade in Bamako van had afgezien, want een transitvisum voor een week was hier slechts een derde van de prijs. Met een laissez-passer voor de Guzzi erbij, was ik gauw klaar. Ik het volgende stadje Ouahigouya een uitgebreide stop voor ontbijt met een paar bakken koffie. Het stadje kwam over als een verademing, vooral na de opdringerigheid, die soms agressieve vormen aannam, in het laatste stuk van Mali. Hier dan ook geen toeristen; kan blijkbaar een hoop uitmaken. En verder de rust in de straten, niet elk stukje plek naast de weg ingenomen door verkopers, brede straten met zelfs bomen erin, echt een grote verandering van atmosfeer. En niet te vergeten een uiterst charmante eigenaresse van het eettentje, zie rechts op de foto.
Halverwege de middag kwam ik aan in de hoofdstad, afgekort uit te spreken als Waga. De hotels in het centrum hadden geen tuin, ben zelfs nog bij de nonnen langs geweest, maar daar zeiden ze geen vergunning te hebben voor kamperen, dus uiteindelijk een stuk buiten de stad op een prima plek terecht gekomen. Gratis kamperen inclusief gebruik zwembad, mits gebruik van minimaal één maaltijd per dag. Dus vanmorgen had ik ontbijt met een croissant en een chocoladebroodje! Weer eens wat anders. En morgen gaan we dat herhalen.
Gisteravond toch maar de stad in om een beetje rond te lopen en te eten. Mijn dames weer eens gesproken (gefeliciteerd lief Apie met je prachtige cijfer voor scheikunde. En of ik trots ben. Maar het is helemaal je eigen verdienste!). In het restaurant en later op een terras in het park live muziek gezien en als stad is dit de prettigste (of zeg maar minst onaangename) van de hoofdsteden die ik tot nu toe heb gezien. Even afgezien van Dakar want dat wordt niet voor niets het Parijs van West Afrika genoemd. Toch een bepaalde rust op straat, niet de chaos en rommeligheid zoals in zoveel andere steden. En nu dan dus een internetcafé die het beste werkt van wat ik tot nu toe heb gezien. Ben benieuwd of het foto's laden straks ook zo soepel gaat. Heb daarnet zelfs op mijn postbank.nl een overschrijving gedaan naar de buitenlandse rekening van Guy die me in Ségou voor onderweg CFA's had geleend. Want hier heb ik dus wel netwerkontvangst op de telefoon. Ben benieuwd of dat is gelukt, volgende gelegenheid nog even controleren.
Heb gisteren ook wat langer nagedacht over hoe de reis te vervolgen. Bobo al gauw besloten voor een andere keer te laten, want is 400 km naar het westen en ik moet naar het oosten. Wel besloten om eerst Ghana in te gaan en richting kust te gaan. Uiteindelijk kan ik de route als het verderop tegenvalt, alsnog verder inkorten door niet in het noorden Kameroen binnen te komen, want volgens Guy is het goed mogelijk om de ellende in Nigeria te omzeilen en oostelijk om de delta heen te gaan zodat ik vanuit de zuidoosthoek van Nigeria Kameroen in kan reizen. Zou aan de andere kant wel jammer zijn, want de route in het noorden van Kameroen moet uitzonderlijk mooi zijn, maar levert ook behoorlijk oponthoud.
Vandaag dus een rustdag in Ouaga. Vanmorgen toch maar de carburateurs uit elkaar gehaald en mogelijk het probleem gevonden. Om genoeg 'vlees' te hebben heb ik het stukje plastic met de reparatie in Banjul zo ver als mogelijk door laten lopen tegen het asje aan, in de veronderstelling dat de as vrij zou kunnen bewegen. Nu zag ik vanmorgen echter een slijtplek in het plastic bij het asje. Ik durfde het in Banjul er al niet verder af te knippen, een zaagje heb ik niet bij me, maar op de camping staan ook twee Patrols uit Lichtenstein en die hadden een perfecte ijzervijl voor me. Mocht het zelfs hebben want ze laten alles voor de verkoop achter. Maar ik heb al zoveel bagage en de as is nu volledig vrij dus daar zal ik het niet meer voor nodig hebben. Heb geprobeerd de vlotterhoogte te controleren, maar weet niet precies wat die moet zijn. Iets van 19 of 23 mm vanaf de rand. Kan iemand dit voor me opzoeken voor als ik het later alsnog nodig heb?
Straks op de terugweg eerst de was ophalen die ik vanmorgen onderweg in een klein winkeltje heb achtergelaten. Zou klaar moeten zijn en dan kan ik voorlopig weer uit de voeten. Vanavond een rustige avond in de stad en morgen vroeg op pad. Wil proberen Kumasi in Ghana te halen. Is zo'n 600 km. Als het probleem met de Guzzi eruit is zal het een stuk makkelijker gaan.
Dank voor alle berichten (isto od vas od Makedonija, hvala puno za vasi poddrski).

Groeten van een altijd optimistische, robin