Mijn ontmoeting met Guy Lankester

De volgende morgen eerst nog geruime tijd aan de motorfiets verder gewerkt om andere kleine dingetjes verder in orde te maken. Remlichtschakelaar die het niet doet, achterlicht die het ook niet blijkt te doen en de ontsteking weer gecontroleerd want die liep weer niet helemaal lekker. De contactpunten bleken goed te staan dus ik kwam tot de conclusie dat er iets mis moet zijn met de stationairspoeier aan de linkerkant. Elke keer als ik de bougie links eruit haal, komt hij er zwart uit met droge roet. Te rijk dus. Voluit rijdt het prima maar met veel stoppen in de stad gaat het wat onregelmatiger lopen. Besloten om het verder zo te laten en de bougie schoon te maken wanneer het nodig is. Als iemand nog een goeie tip heeft, het is welkom.
Het Maison des Jeunes was er sinds vorig jaar niet echt op vooruit gegaan. Het sanitair was behoorlijk vervallen en de wastafels deden het helemaal niet. Gelukkig bleek ik vlakbij de tent een buitenkraan te hebben. Toen ik gebruik maakte van het urinoir hoorde ik wat gorgelen door de pijpen en op dat moment was ik al heel blij dat het niet gelijk over mijn voeten eruit kwam. Ik had besloten om de douche voor die twee nachten maar helemaal niet uit te proberen. Toen ik tegen de middag eindelijk met alles klaar was kon ik vertrekken: Ik had Mamadou gisteren beloofd om bij het weggaan nog langs te komen en gedag te zeggen. Totdat bleek dat de weg naar Ségou helemaal de andere kant de stad uit is en ik nòg een keer door de chaos van de binnenstad zou moeten. ‘Kost me zeker een uur extra. Ja, maar heb het wel beloofd.’ Maar goed dat ik het toch maar gedaan heb, want hij had op mijn komst gerekend en het is heel erg om je niet aan je woord te houden. Hij had een brief voor me bij zich, die door zijn broer (in het Frans) was geschreven. Begreep niet gelijk alles maar de strekking was duidelijk. Met een foto erbij van hemzelf en zijn collega in de werkplaats. Ik had hem gisteren toen we elkaar zagen al twee verschillende pasfoto's gegeven en nu stond er in de brief ook nog zijn adres. Zal als ik de reis volbreng een kaart sturen. Na gedag gezegd te hebben met de wederzijds uitgesproken wens van mogelijk ooit een ander weerzien, besloten om daarvandaan via een andere route (aan de noordkant van de rivier) de stad te verlaten, richting Koulikoro. Daar aangekomen bleek er helemaal geen brug te zijn naar de andere kant van de rivier. Ik moest tenslotte ergens nog de Niger oversteken om op de hoofdweg naar Ségou uit te komen. Dan maar met de veerboot. Aan het eind van een lange strekdam in de rivier, stond inderdaad een heuse en zelfs hele keurige veerboot te wachten. Maar de machinist was er niet en de volgende afvaart zou pas 's avonds om 7 uur zijn. En het was nog maar net middag! ‘Maar je kunt ook gewoon in een pirogue oversteken.’ – ‘Toch niet met de motorfiets! Dat ding is met gevulde koffers bijna 300 kilo zwaar.’ – ‘Heus wel, de pirogue kan twee ton hebben.’
Lange tijd gedubd of dit niet de grootste miskleun van de reis zou worden, maar ze waren zonder aandringen (die vanwege de omzet heel begrijpelijk zou zijn) erg overtuigend over de vanzelfsprekendheid van slagen en ik heb me laten overhalen. Om de kosten te delen is er gelijk met mij, een heer met zijn brommer meegegaan. Achteraf is met het grootste gemak met zes man de Guzzi uiterst vlot en soepel in de boot gezet en waren we letterlijk vijf minuten later over. Volgens mij was zelfs de spiegel niet versteld!
Na 20 km piste, die wederom uitstekend begaanbaar was, kwam ik op de hoofdweg. Koffiestop bij een albino jongeman en op weg naar Ségou. Nog 140km te gaan. Het landschap werd steeds droger en onaantrekkelijker. Mensen op straat zijn steeds meer in tulbandachtige lappen gehuld ter bescherming tegen het gure klimaat. We zijn in de Sahel.
Ségou wordt in het boek omschreven als een uiterst vriendelijk stadje, weg van de onaangename drukte van Bamako en Mopti. Ik had gister toen ik in Bamako was al gebeld naar Guy. Hij stond die ochtend op het punt te vertrekken naar Ségou en we zouden elkaar daar treffen. Voor degene die het niet weet, Guy is broer van de directeur Felix van de dierentuin in Limbé, Simone's chef dus. Hij had vernomen van mijn reis en aangeboden de Guzzi na aankomst in Kameroen eventueel terug te rijden naar Europa. Hij had voor mijn vertrek laten weten dat hij rond die tijd in Mali zou zijn en ik kon hem bellen. Hij verblijft in Ségou bij een Touaregfamilie thuis, dus heeft hij me gestuurd naar het dichtstbijzijnde hotel. Daar kon ik mijn tent in de tuin opzetten en enige tijd later kwam Guy om de hoek aanlopen. Goed om weer eens iemand 'zogezegd bekend' tegen te komen, alhoewel we elkaar nog niet eerder hadden ontmoet. We hebben de hele avond samen doorgebracht en hadden elkaar heel erg veel te vertellen. Soms tref je het echt en heb je meer gezamenlijk dan je van te voren kunt weten. Na misschien net één teveel biertje, ben ik moe en voldaan lekker gaan slapen.