Rustdag in Bamako, een rendez-vous met de stad

De volgende morgen was ik al vroeg wakker. Had meer dan genoeg te doen dus geen tijd te verliezen. Nadat ik via de receptionist de wasman had gevonden om de hele tasinhoud voor me te verzorgen, ben ik eerst maar naar die bank van vorig jaar gegaan, waar ik contant geld kreeg uit de muur kreeg met een Mastercard. Het werkte niet en er hing zelfs een briefje naast. Geen computerverbinding, in heel Mali niet, al meer dan een maand. Dat is een behoorlijke tegenvaller want ik wil de contante euro's zoveel mogelijk als reserve houden. Na nog wat pogingen op andere plaatsen begon ik er spijt van te krijgen dat ik niet toch Visa op reis had meegenomen. Maar voor alles is altijd een oplossing te vinden, vooral op dit continent. Definitief nee kom je eigenlijk nauwelijks tegen. Dan maar naar de ambassade van Burkina. Bij de bewakersloge hangt een mooi en overzichtelijk A4-tje: 's middags terugkomen voor ophalen, 30.000 CFA, maar aan de grens kun je ook een transitvisum krijgen voor een week. Dan doen we dat daar wel, want een week is meer dan genoeg. Op naar de immigratiedienst. Formulier invullen, geld betalen met 2 foto's, morgenmiddag ophalen. Ja, maar dat is heel erg lastig, ben op doorreis, enz. Ga maar naar de Commissaire en vertel het daar maar. Twee deuren verder zit een grote dame achter een groot en overvol bureau, aan wie ik mag uitleggen waarom morgen lastig is. Zonder bijzonder aandringen zegt ze: goed, kom het om vier uur maar ophalen. Geweldig! Iedereen doet echt zijn best om binnen de mogelijkheden het je niet moeilijker te maken dan nodig is.
Wat nu. Ik heb een aantal dingen aan de motorfiets te doen maar tegen vier uur terugzijn voor het paspoort is belangrijker. Als er iets tegenzit dan zit ik vast. Dan maar alsnog het Nationale Museum in de stad bezocht. Vorig jaar kon ik er de enige dag dat ik hiervoor gelegenheid had niet in, omdat het offerfeest was en gesloten. Binnen viel het een beetje tegen, maar het was toch wel de moeite waard. Museumbezoek ervaar ik toch al niet als hoogtepunt van de reis. Ze zijn schaars en vaak zijn de middelen nog schaarser om er iets een beetje bijzonders van te maken.
Omdat het toch niet de bedoeling is de hele reis met gehalveerd licht te volbrengen, ben ik op zoek gegaan naar de jongen die me vorig jaar had geholpen om een vervanging te zoeken voor de versleten achterband. Ik wist waar het ongeveer zou moeten zijn en reed daar wat rond. Toen ik voor de tweede keer voorbij kwam had hij de motorfiets waarschijnlijk al gehoord en stond Mamadou langs de weg me op te wachten. Het weerzien was uiterst hartelijk en dierbaar. Verteld over mijn lichtschakelaar en gevraagd of we een ander zouden kunnen vinden. Tuurlijk. Naar de andere werkplaats waar een paar grote offroad motorfietsen voor de deur stonden. Zit vast wel wat tussen. Gelijk strips laten maken om de tui-ophanging van de koplamp te vervangen en verzwaren, want wat ik voor vertrek had gemaakt had het al begeven en was vervangen door tijdelijke ty-rap’s. Afspraken gemaakt en eerst weer de hele stad doorkruist om het paspoort op te halen. Dik in orde en helemaal blij weer terug naar de werkplaats. De strips erop gezet en overeengekomen wat te betalen voor de schakelaar. Is Japans dus zou goed moeten zijn, hoewel ik ruim 20 euro een beetje veel vond. Aan de andere kant is het hier niet zo belangrijk wat de prijs is; het is meer een kwestie of je iets kunt vinden. Samen opgeschreven welke kleurcode wat is, want hij kon het precies vertellen en weer naar de Maison voor de ombouw. Natuurlijk klopte er werkelijk waar geen enkele zak van de opgegeven kleurcodes, dus dat was nog een aardige klus om het helemaal uit te zoeken. Gelukkig kreeg ik extra tijd omdat ik na het donker worden de motorfiets op de rand van het speelveld kon zetten. Het speelveld was verlicht met grote lampen, omdat ze met een soort judo oefeningen bezig waren. Om negen uur werkte dimlicht en grootlicht (en schakelden ze elkaar zelfs uit!) en ook nog de claxon. Gelukkig werd tot laat in de kantine eten gemaakt en kon ik alsnog mijn honger stillen. Hoewel ik me had voorgenomen nog de stad in te gaan om wat van het nachtleven te zien, ging het lampje vrij snel daarna uit en ben ik gaan slapen.