Vervolg verhaal, laatste dag in Guinée

Om het nog enigszins begrijpelijk te houden ga ik hier verder waar ik in Mamou was gestopt. De aasgieren hadden die nacht geen feestje en ze hebben niet op het dak gedanst, iets waar ik voor gewaarschuwd was. Ik was vroeg gewekt door de haan die in de tuin van de buurman onder mijn raam stond te kraaien. Toen alles was ingepakt op weg naar Bamako. In mijn ochtendsufheid en onoplettendheid de verkeerde weg de stad uit genomen. Na tien kilometer kwam ik erachter en daarna wel de juiste route vervolgd. De eerste 150 km waren qua landschap een vervolg op de schoonheid van de dag ervoor. De weg was in goede staat en ik schoot behoorlijk op. Met slechts af en toe wat flinke gaten in het wegdek viel het me alleszins mee. Bij een wat uitgebreidere koffiestop in Kouroussa hadden omstanders opgemerkt dat de carterbescherming aan één ophangkant helemaal was afgebroken. De koplamp begon ook steeds meer beweging in zich te krijgen, dus het juiste moment voor wat reparaties. Ik heb inmiddels geleerd dat zodra iets het begint te begeven, het beter is dit gelijk te verhelpen voordat de schade alleen maar groter wordt. Dus naar de werkplaats aan de overkant van de straat. Daar stond op een aanhanger een dieselmotor, die gestart werd om het lasapparaat van stroom te voorzien. En dan is zo'n klus gauw geklaard. Met een extra bout die gevonden werd was ook de koplamp voorlopig weer even voor nood gerepareerd en kon ik weer verder.
Ja hoor, het is weer zover. Stroom is uitgevallen. En ik was zojuist al bijna in Bamako. Ik was gelijktijdig aan het proberen een filmpje op Youtube te uploaden en het ging al zo langzaam. Ik denk dat ik ook dat maar even opgeef. Gaan we weer.
De stad uit had ik de keuze om de goede hoofdweg via Kankan te volgen, of buiten de stad een flink stuk af te snijden met 100 km piste en een groene Michelinstreep langs de weg. Met de ervaring van een paar dagen terug best wel even getwijfeld, maar gelukkig heeft mijn onverzadigbare honger naar het onverwachte, het gewonnen van mijn voorbehoud. En ik kon altijd nog terugkeren. Daarmee werd ik beloond met een prachtige route, een piste die in uitstekende staat was en waarop snelheden op stukken tot zelfs 70 per uur mogelijk waren. Het ligt er hierbij denk ik vooral aan of het vrachtverkeer het kapot rijdt of niet, en die gaan allemaal over de hoofdweg. Een prachtig uitzicht op een nevenstroom van de Niger en tussendoor de meest afgelegen dorpjes. De foto's zijn fenomenaal. En als je in een dorpje stopt loopt alles uit om te aanschouwen wat er nu weer aankomt. En als je ter controle naar de weg wilt vragen, wordt er iemand uit het dorp ergens vandaan gehaald om je in het Frans enigszins te woord te kunnen staan. Echt geweldig.
Toen ik weer op de hoofdweg uitkwam was ik zo in Siguiri. Zie voor mijn ervaring daar het vorige bericht. Nadat ik mijn mede paradegenoten gedag had gezegd en de tank afgevuld, ging ik over een als een biljartlaken zo mooie weg, op naar de grens. Snelheden tot boven de honderd, weliswaar met alleen grootlicht maar ik was er zo. De formaliteiten om het land uit te komen waren geen probleem ondanks het vage douanepapiertje dat ik bij binnenkomst had gekregen. Zodra er een stempel opstaat komt het al gauw goed. Aan de Malinese kant had ik wat meer tijd nodig. Ik had niet genoeg contant CFA bij me en ze accepteerden geen euro's. Achteraf had ik beter terug kunnen gaan naar het niemandsland op zoek naar een geldwisselaar. Maar goed, op een reis als deze leer je al snel accepteren dat je achteraf niet altijd de meest gelukkige keuze maakt. Ze hadden me uitgelegd dat ik op basis van het inreis stempeltje, de volgende dag in Bamako bij de immigratiedienst alsnog een visum zou kunnen aanvragen. (Alles klopte inderdaad ook als een bus en het heeft me een prachtig mooi visum opgeleverd waarbij onder de cellofaan zelfs mijn foto was toegevoegd. Het was daar druk en ik had de indruk dat het redelijk efficiënt verliep, maar het heeft me door de drukte toch wel erg veel tijd gekost.)
Wat nu te doen. Hier aan de grens is geen enkele voorziening om een beetje beschermd je tent op te zetten, laat staan iets anders. Bamako is 140 km verderop, de weg is perfect en ik weet van vorig jaar waar ik in de stad terecht kan, ongeacht het tijdstip van aankomst, gezien de daar aanwezige nachtwakers. Tegen elf uur kwam ik aan in de stad. Ondanks dat het Maison des Jeunes zich op één van de makkelijkst te vinden plaatsen in de stad bevindt (aan de oever van de Niger en aan de voet van één van de slechts twee bruggen dus hoe moeilijk kan het zijn) maar zo laat zijn er nauwelijks mensen op straat om het aan te vragen en er zijn terwijl je door de stad rijdt helemaal geen andere oriëntatiepunten. Om het nog makkelijker te maken staat vlakbij het Maison het hoogste gebouw van de stad, de protserige toren van de BCEAO bank, maar onverlicht in de duisternis nauwelijks een hulp. Zoekende zag ik ergens een eettent waar ze me tegen sluitingstijd nog even wilden redden met een maaltijd. Was er natuurlijk ook bij ingeschoten. Enfin, tegen middernacht kwam ik aan bij het Maison, na een inspannende maar prachtige reisdag van in totaal 700 km.