De kop is eraf!

Hallo, daar ben ik weer.
Vandaag rond de middag begonnen aan de rit met slechts een dag extra in Gambia. Gisteren nog de hele dag aan de motorfiets bezig geweest maar ook een hoop kunnen doen. Nieuwe puntjes afgesteld, carbs uit elkaar gehaald en helemaal schoongemaakt en starten maar! Klonk al direct erg vertrouwd, maar ja, het blok had ik de minste twijfels over. Synchronisatieafstelling met de vorig jaar meegebrachte lange slang lukte niet erg dus dan maar op gevoel en gehoor. Niet perfect maar verre van onaardig. Het was even spannend om te zien of de vlotter op zijn plaats bleef, vooral toen de benzine uit de carburateur kwam lekken. Tot drie keer toe weer opengemaakt, nog zorgvuldiger in elkaar gezet en op een gegeven moment bleef het goed. Was wel even spannend. Het meeste werk daarnaast gaven de kleine dingen die door het lange staan in ongerede waren geraakt. Dimlicht bleek de schakelaar aan het stuur te zijn. Blijft kwetsbaar, die rotzooi en 1 ding weet je zeker: als je het open maakt ben je definitief verloren want dan springen alle kogeltjes en veertjes je om de oren. Gelukkig heb ik in die schakelaar de schakelaar voor grootlicht en de toeter kunnen redden, dus was het alleen maar een kwestie van het bijplaatsen van een nieuwe schakelaar voor het dimlicht in het dashboard. Dus als je denkt dat bij de elektricien voor elkaar te kunnen krijgen dan gaat hij het alleen maar bestuderen en een draadje zoeken. Een andere schakelaar had ik zelf al ergens anders gevonden dus op naar een volgende werkplaats waar ze een gaatje kunnen boren. Op weer een andere plek vinden we iemand die een soldeerbout heeft en je raadt het al, twee uur later werkt de nieuwe schakelaar. De startmotor wilde niet aanslaan en nadat ik al de bendix had opengemaakt bleek het het hulprelais te zijn. Gelukkig zaten mijn elektrische schema's van vorig jaar nog in de koffer en dat was een groot plezier. Nadat ik een ander relais had gevonden was het probleem opgelost. Met de eerste proefrit bleken de gereviseerde schokbrekers helemaal door te slaan, nog zonder bagage. Veren te wak. In een andere werkplaats hebben ze toen de veren uit elkaar gehaald en de schokbrekers op mijn verzoek met een 3cm hoge ring extra voorspanning gegeven. Was behoorlijk wat werk maar erg de moeite waard. Omdat de achterrem helemaal niets deed hebben ze daar gelijk de remcilinder uit elkaar gehaald. Zat helemaal vast van alle troep vorig jaar en het lange stilstaan. Dat was allemaal voor gisteren. Toch nog een hoop kunnen bereiken.
Ondertussen heb ik gezelschap op de school, de hele dag door al die kleine kinderen om me heen en maakt Aisja af en toe een kop thee voor me. De nieuwe secretaresse van Kandeh heet Aisja en dat is een prachtige meid die bijna zo lang is als ik. Als het lukt zal ik foto bijvoegen. Natuurlijk, als zoveel anderen heeft ook zij gevraagd of ze achterop mee mag naar Kameroen. Ik heb haar gezegd dat ik thuis heb beloofd om geen mooie meiden achterop mee te nemen en dus heeft ze erg veel pech. Als ze nou lelijk was . . . . .
Gisteravond na alle gedane arbeid nog een rondje gelopen en in een Nigeriaans café terecht gekomen. Daar was de stemming opperbest hoewel de drank ook zijn werk deed. Ik zag op een gegeven moment een meid op haar stoel zitten en tegelijkertijd dansen. Helemaal in trance was ze, prachtig om te zien. Ben er niet te lang gebleven en heb na twee biertjes mijn tent bij de school opgezocht.
Vanochtend de laatste dingen uitgezocht en ingepakt. Gisteravond bleek de carterbeschermer niet te passen dus nog even terug naar diezelfde werkplaats van gisteren waar het al gauw pas is gemaakt. De uitrusting verder bleek na een jaar helemaal compleet op de winterhandschoenen en de benzineblikken na. Gelukkig heb ik nog een paar zomerhandschoenen meegenomen dus daar zal ik genoeg aan hebben. En omdat ik niet van plan ben (zoals vorige keer in Mauritanië te ver van de bewoonde wereld weg te raken, verwacht ik genoeg te hebben aan de tankinhoud van meer dan 30 liter. Moet me ruim 500 km verder kunnen brengen voordat die leeg is. Dus nadat ik iedereen op de kleuterschool gedag had gezegd (dat alleen al duurde zeker een half uur) nog even naar de 'Da Vinci' school om wat foto's voor Ruud te maken en de maten op het terrein op te nemen. Op het heetst van de dag, rond de middag, vertrokken richting de Senegalese grens. Vlak voor de grens was er een splitsing en stuurden ze me wegens wegwerkzaamheden van de hoofdweg af. Deze weg zou beter zijn. Nou, misschien dat dat opging voor het stuk aan de Gambiaanse kant want na de grens kwam ik op een 20 km lang veldpad terecht, terwijl de hoofdweg vanaf de grens in uitstekende staat is. De weg was wel prachtig en helemaal verlaten en meerdere keren staken aapjes de weg over.
Het ergste echter was dat er alleen maar Gambiaanse grensformaliteiten bij die overgang aanwezig waren, verder kwam er niets, behalve een militaire controlepost een stuk verderop. Die waren correct en vriendelijk en lieten me door. Uiteindelijk kwam ik in het volgende plaatsje uit, Diouloulou. Nog even getwijfeld wat te doen maar al gauw besloten over de hoofdweg 20 km terug te rijden voor de Senegalese formaliteiten. Als je het niet doet krijg je later ongetwijfeld veel problemen want de controles zijn regelmatig en het beste is om het op orde te hebben. Toen dat na enige uitleg, geduld en veel verontschuldigen en glimlachen opgelost was koers gezet naar de kust. Vorig jaar heb ik hier ook een nacht doorgebracht en me geweldig vermaakt. Het is een rastadorp met een onbeschrijflijk relaxte atmosfeer. Mijn tent bij hetzelfde pension opgezet met uitzicht op zee. Ze konden zich de motorfiets van vorig jaar nog herinneren. Er bleek nog een andere motorrijder daar te zijn. Lorenzo uit Verona op een African Twin, ook alleen. Echt een hele geschikte kerel. Hij heeft zijn ogen uitgekeken toen hij de Guzzi zag. Ik zei: waarom ben je verbaasd. En hij zegt: omdat ik Italiaan ben en iedereen daar zegt dat die dingen niet deugen en onbetrouwbaar zijn! Het is toch wat! Hopelijk zal dit hem van het tegendeel overtuigen en ik heb hem op het hart gedrukt: zeg het voort!
Ook heb ik op het strand, nadat ik mijn eerste duik had genomen, Marat ontmoet en hem aangeboden om morgen ochtend achterop mee te gaan naar Ziguinchor. Is niet veel meer dan 100 km en de weg is goed, dus zal het met het extra gewicht wel goedkomen. Daarmee heb ik vanavond gezelschap en hij heeft me beloofd dat we livemuziek op gaan zoeken. Is de plaats dan ook berucht om, want zelfs in het het cybercafé staat de reggaemuziek op. Het probleem is alleen dat het rond 11 uur begint en ik morgen vroeg verder wil gaan. Dat wordt dan maar een wat kortere nacht. Ook had ik Lorenzo nog beloofd een biertje met hem te drinken. En Erik, hij heeft een kennis in Cavriana, dat gehucht van jullie. Leuk, zo klein als de wereld is.
Morgen wil ik voor de middag proberen een visum voor Guinée Bissau in Ziguinchor te vinden en voor de avond Bissau te halen. Zou met een beetje geluk moeten lukken. En dan zal ik voor het eerst deze reis nieuw en onbekend terrein betreden.
Even wat terugkoppeling naar jullie. Dank jullie wel voor de ruimte voor foto's. Zal straks een nieuwe lading toevoegen, want fotogeniek is Afrika wel zeker. Wilfred, goed dat je erbij bent. Volgens mij blijf ik net boven de evenaar. En Barbara, wel stoer om me op school te volgen. Vergeet alleen niet op tijd weer naar de les te gaan! Lidija heb ik twee keer het bericht van ontvangen (fala puno seko, i na vas site najubavi pozdravi. Ke treba Blagica da je ispitate kako sto napreduvam).
Dat was het, ga straks wat eten en hopelijk een wilde avond tegemoet.

Kus aan allen, robin