Bericht uit, inderdaad, Turkije!

Jullie kennen vast wel de mop van Sam en Moos die naar Parijs gingen. Dan weten jullie hoe het met ze afloopt. Inderdaad, ze gingen niet!

Daar moest ik aan denken toen bleek dat ik met de Guzzi Iran niet in mocht. Nu ben ik aardig wat landen in West Afrika doorgereisd en heb het allemaal zonder Carnet de passage gedaan. Altijd was er wel een mogelijkheid om aan de grens een douanedocument te maken voor tijdelijke invoer. Maar Iran is geen Afrika en blijkbaar is het hier anders. Maar ook nu heb ik volgens de man van de douane zowaar drie mogelijkheden. Ik kan een officiële begeleider huren die ik per dag moet betalen wat het voor een rondreis al gauw onbetaalbaar maakt. Ik mag de Guzzi in bewaring laten bij de douane en te voet verder. Of ik mag terug naar Turkije. Dat is een aardige misrekening! Zo'n carnet krijg je vast niet één twee drie. Gelukkig hadden ze mijn visum nog niet afgestempeld anders zou ik die ook kwijt zijn. Het heeft in elk geval geen zin om nu door te gaan, dus het wordt optie drie en dan zien we het wel. Om het douanegebied weer te kunnen verlaten moet ik nog enige tijd wachten totdat hij met zijn Turkse collega heeft afgestemd of deze me weer wil terugnemen. Niet onbelangrijk. En, zegt hij: kom als je morgen terugkomt 's morgens, want 's middags gaat de grens dicht en de volgende dag blijft hij ook gesloten wegens een feestdag hier. Goed om rekening mee te houden.

Ook in het Turkse deel moet ik wachten. De sfeer is gespannen en het lijkt de vormen van een opstootje aan te nemen. Even later komt ook een pantservoertuig met zwaailichten het terrein op. Tussen de bedrijven door worden ook mijn formaliteiten afgehandeld en mag ik weer terug naar Dogubeyazit. Onderweg bedenk ik dat ik een paar opties heb. Kijken of ik op korte termijn een carnet kan versieren, kijken of ik een Turkse motorfiets kan huren om Iran in te gaan en als ook dat niet lukt ga ik te voet verder. Dan wordt het een korter rondje maar dan heb ik in ieder geval iets van Iran gezien. Inmiddels begint de reservebenzine op te raken en zie ik natuurlijk geen pomp. Niet zo gek net achter de grens bij dit prijsverschil. Het blok begint al wat langzamer te draaien. Nog 6 km naar de stad. Beetje veel om in het donker te lopen. Opeens zie ik een pomp. Ja, hij heeft benzine. Dat is alvast één probleem minder. Ik ga in de stad op zoek naar een hotel want ik heb behalve verschoning nu vooral behoefte aan een goede wifi verbinding zodat ik op zoek kan naar informatie over een carnet. Het eerste is luxer dan nodig, het tweede wel erg vervallen en armoedig en het derde is precies goed. Maar ik wil wel goede wifi, ook op de kamer. Dan geeft de receptionist me de sleutel van een andere kamer, die met de beste wifi van het hotel!

De ANWB verwijst voor een carnet naar de Duitse ADAC. Op de Duitse site staat dat alleen originele aanvragen, per post verzonden, in behandeling worden genomen en dat de normale termijn 4 weken bedraagt. Weinig hoopvol. Ik stuur een email en vraag wat de mogelijkheden zijn van een spoedprocedure en ga lekker slapen.

De volgende morgen ga ik het stadje in om te kijken of ik iets kan huren. Ik zie een prachtige bijna nieuwe driewieler met laadbak. Is te huur voor vervoer! Chinese voorkant en een Japanse laadbak. De kerel heet Ramazan en er lijkt wel een afspraak mee te maken. De prijs is niet gering maar nog wel te doen. We moeten wel naar de notaris om een volmacht te maken, zodat ik ermee mag rijden. Ik moet over een uur terugkomen. Eerst wil ik nog een proefrit maken. Alles werkt zoals het hoort alleen is de achteras volgens mij een starre as en is de laadbak gemonteerd op bladveren. Dat leidt ertoe dat elke ongelijkheid van het wegdek op de achterwielen, een hevige ruk aan het stuur tot gevolg heeft. Het bakkie is best wel zwaar en het blok niet meer dan 250cc. Hoe hard gaat het maximaal? 70! Het houdt niet over, maar je komt uiteindelijk wel aan.

Een uur later blijkt dat hij niet de eigenaar is en dat de eigenaar mee moet naar de notaris. Hij is hier over anderhalf uur. Dat schiet niet op. De driewieler heeft trouwens nog helemaal geen kenteken dus dat moet ook nog verzorgd worden. Mijn enthousiasme neemt wat af en mijn verwachting ook. En om er een lange afstand mee rijden is het ook niet het meest geschikt. Ik ga terug naar het hotel en schrijf verder aan mijn verhaal. Opeens komt een kerel de binnenplaats op en stelt zich voor. Ik ben Sidi Ahmet en ik ben op doorreis vanuit Mauritanië naar Mekka. Hij komt een praatje maken. Ook hij heeft een carnet nodig en hij zegt dat hij een 'alternatieve' oplossing heeft. Wel logisch als je zo'n reis maakt. Zijn voorstel lijkt veel aantrekkelijker dan de Turkse driewieler dus ik verleg mijn aandacht en inzet. Ik kan hier voor nu nog niet vertellen waar het op neerkomt maar dat komt een andere keer wel, later. Inmiddels heb ik ook antwoord uit München en in het beste geval duurt het toch een week voordat het carnet hier is en dan hebben we het nog niet over de kosten want het zal per koerier heen en weer moeten.

Ik zeg de driewieler af en ga met Sidi Ahmet achterop nog een keer naar het paleis Ishak Pasa Sarayi en maak op de camping bij het paleis een afspraak om mijn tent daar op te zetten.

's Avonds ontmoet ik in de stad Axel uit Antwerpen. Deze stad is vol mensen met oponthoud! Hij is de zijderoute aan het volgen en had wat vertraging vanwege zijn visum maar nu is hij klaar om verder te reizen. Hij heeft geen eigen vervoer en dus niet het carnetprobleem. Ik vertel hem dat de grens morgen dicht is en bied hem aan om zaterdagmorgen achterop mee te rijden naar de grens. We kunnen morgen avond voor het hotel afspreken om de laatste details door te nemen. Dan ga ik mijn tent opzoeken.

Vandaag een uitstapje naar de stad Van gemaakt aan het Vanmeer. Afstand van 160 kilometer, maar de Guzzi is tenslotte op en top in orde en dat ding is om mee te rijden. Nu ben ik in het hotel met Axel en Sidi Ahmed om bij te kletsen en om dit bericht te sturen. Morgen ochtend naar de grens. De spanning is alleen maar toegenomen sinds de eerste keer. Hopelijk is het volgende bericht vanuit Iran!