Ik ben in Iran!

Maar zonder de Guzzi. Ik heb voor even afscheid moeten nemen van mijn gezelschap en dat juist op het moment dat alles tip-top functioneerde en het blok zo lekker was 'losgekomen'! Helaas, pindakaas.

Vanochtend begon met stromende regen. Niet de beste manier om je tent in te pakken. Gelukkig had ik naast de tent een soort afdakje wat als zithoek wordt gebruikt door mensen die hier komen picknicken. Ik had gisteravond de stoelen al opgestapeld en de motorfiets erin gezet. Met enige vertraging kwam ik aan bij Hotel Derya, waar ik met Axel had afgesproken. Hij had inderdaad niet meer dan een bescheiden rugzak bij zich. Die bonden we bovenop de plunjezak. Voor de reserve achterband was geen andere plek dus die hing hij om zijn nek. Zijn glimlach werd er niet minder om. Hij vond het allemaal wel vermakelijk want hij bleek nog niet eerder op een motorfiets te hebben gezeten. "Zijn we nu samen met onze spullen niet veel te veel voor de motorfiets of is de motorfiets veel te groot als je in je eentje reist?" Interessante vraag. Het is maar hoe je het bekijkt, antwoord ik. Axel heeft duidelijk geen voorstelling van racers die meer pk's dan kilo's aan gewicht hebben.

Bij de grens gaan we uit elkaar. "Met een beetje geluk zien we elkaar straks nog aan de andere kant en misschien kan ik dan nog een stukje mee!" Zo leuk vond hij het blijkbaar. Ik krijg alvast een klein pakketje van hem mee dat ik beloof mee te nemen naar Nederland. Daar zitten wat souvenir vloeistoffen in (parfum en massage olie) die hem later op zijn reis verhinderen om, indien nodig, een vlucht te nemen met alleen handbagage. Kleine moeite en ik ben inmiddels onderweg eraan gewend geraakt dat mensen elkaar helpen daar waar het kan.

Daar komt de ritselaar van eergisteren aangelopen en hij roept mijn naam. Ik zal toen mijn naam wel genoemd hebben, dat doe je namelijk heel vaak op een dag. Ik wijs hem beleefd af en rij door. Dan gaat mijn telefoon. Hé, dat is Muhyidine, mijn contact aan de grens die ik gisteren een paar keer aan de telefoon had. Komt op dat moment diezelfde ritselaar aangelopen met een telefoon aan zijn hoofd. Blijkt het dus dezelfde kerel te zijn! Iets zegt me dat dat niet veel goeds belooft want hij leek iets teveel sjacheraar, maar gelukkig was ik eergisteren niet lomp tegen hem en misschien kan hij toch wat voor me regelen. "Ach, jij bent het! De wereld is klein." We gaan samen koffie drinken. Hij belt zijn Iraanse contact. Je hebt een visum? Ja. Je gaat transit naar een ander land? Ik hoef niet perse hier weer het land te verlaten, dus dat is prima. Als ik ondertussen Iran maar kan bezoeken. Naar Turkmenistan? Nee, doe maar Armenië, dat is makkelijker voor de terugweg. Drie dagen? Nee, twee weken, ik wil het land bezichtigen. Nee, dat kan niet. Drie dagen max.

Volgens het verhaal van Sidi Ahmed, eergisteren, zou het mogelijk moeten zijn om aan de grens een vervangend carnet te kopen, als je maar de juiste persoon kent en de juiste prijs betaalt. Nu blijkt dat hun oplossing niet anders is dan onder begeleiding te reizen naar een andere grens, letterlijk transit. Als ik, aan het schuifhek, het nog een keer aan de Iraanse taxi-chauffeur vraag zegt deze me dat hij me vandaag nog aan de Armeense grens zal afleveren. Niks drie dagen, dus.

Ik zie ervan af en ga door de regen weer terug naar Dogubeyazit. Het is echt de stad waar je je niet ophoudt maar waar je wordt opgehouden! Dat blijkt maar weer. Terug op mijn hangplek, in Hotel Derya, vraag ik de beheerder of ik de Guzzi en een deel van de bagage bij hem kan achterlaten, voor ca. 2 weken. Geen probleem. We spreken een prijs af. Ik splits de bagage en neem alleen de kleine bagagerol mee. Deze is licht genoeg om op de schouder te dragen. Hopelijk vergeet ik niets bij het splitsen want vooral laders en kabeltjes zijn listig. Ik loop de hoofdstraat in om nieuwe gympen te kopen. Dan kan ik de zware motorschoenen achterlaten om te drogen. De uitgevouwen tent hang ik uit over de achtergelaten bagage.

In de dolmus naar de grens bedenk ik opeens een nieuw probleem. Wat als Turkije me nu niet zonder motorfiets het land uit wil laten, want dat zou betekenen dat ik het misschien permanent daar achterlaat? Het zal toch niet? Als ik aan de grens ben blijkt de enige controle echter die van de politie te zijn en die zegt er niets van. Ik mag door. Iran in is nu een fluitje van een cent. Al na een paar minuten komt een man mijn paspoort terugbrengen, geeft me een hand en zegt: Welcome to Iran!

Ik ga met een taxi naar Maku, het stadje dat dichtbij de grens ligt. De bestemmingen in de buurt van Maku die ik van tevoren bedacht had, sla ik over voor een andere keer als ik wèl met eigen vervoer ben. Ik besluit door te gaan naar Tabriz. Axel had ook gezegd dat de stad erg de moeite waard is, dus dat maakt het een mooie eerste stopplaats. Over twintig minuten vertrekt een bus. Geweldig! Beter kan niet.

Maku ligt in een prachtige kloof en is daardoor heel langgerekt. Het eerste wat opvalt is dat er (bijna) geen zwerfafval op straat ligt. De huizen zijn hier eenvoudig maar verzorgd. Veel vakwerk (ook van staal!) met kleine bakstenen. Verder vooral betonskelet met de grote rode holle bakstenen zoals je overal ziet. De mensen zijn gelijk zo mogelijk nòg beleefder en voorkomender dan in Turkije. Iedereen biedt nog voordat je het kunt vragen hulp aan en ook nog in het Engels. En, oh ja, alle vrouwen op straat zijn in meer of mindere mate bedekt maar ze hebben zonder uitzondering allemaal wel een hoofddoek om.

Het toilet op het busstation stinkt alvast net zo erg als in Turkije. Niet te harden! In de bus zijn de zitplaatsen genummerd en groot aangegeven langs het bagagerek. Mooi, kan ik gelijk de cijfers oefenen. Ik had thuis al een spiekbriefje gemaakt en als je even je best doet heb je het gauw onder de knie. Vaak ook staat het in beide opgegeven zoals de maximum snelheid op de verkeersborden.

In het begin houdt iedereen zich aan de toegewezen plek en is de achterhelft van de bus leeg. In de bus zitten slechts twee vrouwen, naast elkaar. We hebben twee buschauffeurs die elkaar regelmatig afwisselen.

We zijn nog maar een half uur onderweg als we langs het eerste ernstige verkeersongeval komen. De bijna nieuwe auto die wordt opgeladen op de vrachtauto, ziet eruit als een wokkel. Oeps, dat is even slikken! Het is dus helemaal waar wat ze zeggen over het verkeer. Dat wordt dus echt oppassen op straat!

De busreis duurt vier uur en geeft me voldoende gelegenheid om wat te schrijven. Het landschap is heuvelachtig met zacht glooiende bergen. Er groeit niet veel maar het oogt vriendelijk en de wegen zijn uitstekend. Toch wel jammer dat ik niet zelf rij! Maar goed, het is even niet anders.

Het is al donker als we in Tabriz aankomen. Alle winkels en stalletjes zijn uitbundig versierd met allerlei verlichting. Het lijkt wel zoals bij ons Kersttijd en het ziet er erg feestelijk uit. Van de busterminal ga ik eerst naar de binnenstad. De reisgids geeft genoeg hotelsuggesties in de buurt van de bazaar. Om het met de taxi-chauffeurs eens te worden over de prijs, laten ze elke keer een ander bedrag aan biljetten zien. En dan haal ik er weer wat vanaf om te laten zien hoeveel ik bereid ben te betalen.

Het hotel is keurig en heeft wifi. De vraag is in welke mate internet toegankelijk is want ik heb daar verschillende informatie over gekregen. Straks gewoon maar proberen om dit verhaal te plaatsen. Ik proost alvast op de uitkomst van vandaag met mijn gesmokkelde vloeibare souvenir uit Georgië (lekker spul, trouwens), want het belangrijkste is: ik ben in Iran!