Overnachting in de ruïnestad Ani

Ik ben al vroeg wakker. Het uitzicht is prachtig. Alleen maar bos om me heen, op 1300 meter hoogte. Alle mensen die gisteravond ook op berg waren, zijn in de loop van de avond de berg ook weer afgegaan naar het stadje. Dus had ik vannacht het rijk alleen. Olie bijvullen, en toch maar even kijken of achter de dynamokap alles op z'n plek zit. Ziet er goed uit. Gelijk de puntjes controleren. Goed genoeg, afblijven dus! In het stadje probeer ik een plek te vinden waar ik kan ontbijten met wifi. Lastig te vinden. Misschien straks als ik de stad uit ben. Het is 200 km naar Kars. Gelijk maar even tanken. Dan gaat de rits van de tanktas kapot en blijft de tas niet op de tank zitten. Na een paar mislukte pogingen het zelf op te lossen, besluit ik weer terug te gaan naar het stadje. Zo verder gaan heeft geen zin.
Hoe zeggen ze in Macedonië ook alweer kleermaker? Oh ja, saraç! Klinkt Turks. In de hoofdstraat vraag ik aan de eerste die me onderzoekend aankijkt: where saraç? Hij wijst gelijk met zijn handen: eerste rechts en dan gelijk om de hoek. Dat werkt! Saraç Osman heeft een klein winkeltje waar een naaimachine op tafel staat. De rest is een rommelige bende. Hij kijkt met gefronste wenkbrauwen naar de rits van de tas. Met een speciaal tangetje knijpt hij een paar keer in het lopertje. Hij wil me uitleggen dat hij niet veel meer kan doen en dat ik voorzichtig moet zijn in gebruik. Hij haalt de buurman erbij van een paar winkels verder. De buurman heet Önder en spreekt uitstekend Engels. Hij is ook motorrijder en blijkt ook Ekrem te kennen. Önder was gisteravond ook op de berg en had de Guzzi gezien, maar hij was met zijn vriendin en die wilde niet dat hij uitgebreid met een ander ging kletsen. Daarom grijpt hij nu de gelegenheid om dat in te halen en zo druk is het nu ook niet in de sleutelmakerij. Gelukkig heeft hij wifi in de winkel en ik kan ondertussen een verhaal plaatsen. Hij wil zelf ook Iran bezoeken. Alleen zijn mogelijkheden zijn beperkter. Hij is zelf bibliothecaris maar hij past vandaag op de winkel van zijn vader. Hij zal mijn reis volgen en we zetten zijn adres op de maillijst. En Google translate doet de rest. Hij vindt het jammer dat ik niet bij hem kan blijven voor het eten, maar ik moet ook verder. Als ik op de terugweg in de buurt ben, beloof ik langs te komen. En Osman beloof ik voorzichtig te doen met de rits!

De weg van Artvin naar Kars loopt ook weer langs een rivier en is adembenemend mooi. Ik rij soms onderin de vallei direct langs de rivier, soms hoog langs de bergwand met de meest fantastische uitzichten. Bij Savsat zou een mooi meer moeten zijn, Kara Göl, maar ik zie nergens een bord en rij verder. Een blauw pantservoertuig komt me tegemoet. Lijkt oproerpolitie. Ik kom nu in de regio waar het met de PKK-opstand van de zomer begon. Ik zie later onderweg ook verschillende politiebureau's die als een vesting zijn versterkt met wachttorens, barricades en zandzakken en worden bewaakt door het leger. Machtsvertoon of een reëel risico? Önder had gezegd dat het geen probleem was naar Kars. Dus ik trek me er niet teveel van aan.

Halverwege maakt de weg een flinke klim met een bergpas op 2650 meter. Het is gelijk behoorlijk koud. Ik kom uit op een bergplateau en ik rij op een hoogte van 1800 tot 2200 meter. Het is een vlak soort maanlandschap met rondom aan de horizon allemaal bergketens met nog veel hogere toppen. Als ik bij het stadje Ardahan kom stop ik om een foto te maken van een klein tentenkamp. Een man op een fiets komt aanrijden en stopt bij mij. Ik ben heel blij dat ik met u kan praten want dan kan ik mijn Engels oefenen. Ik fiets zo naar mijn dorp Sulakyurt. Dat is tien kilometer. Nee, dit is geen permanent kamp. Ze blijven hier een maand of twee en trekken dan voor de winter verder naar de Zwarte Zee kust. Mijn twee kinderen studeren in Diyarbakir. Ik ben Koerd maar ik ben ook trotse Turk en ik steun op geen enkele wijze wat de PKK doet. Dank u wel. Dank u wel.

Dat laatste heb ik wel vaker gehoord, ook van een Koerd op straat in Istanbul. Iedereen is in elk geval als de dood dat het escaleert. In Ardahan stop ik voor koffie. Mensen lopen hier met lichte jassen over straat. Wat ook opvalt is dat veel mensen lichte ogen hebben, vaak groen. Leidt tot een groot contrast met hun vaak donkere gelaat. De weg gaat verder naar Kars. Het hele stuk blijf ik op het plateau rond 2000 meter. Er waait een harde gure wind. Af en toe is de weg nat maar ik hou het droog. Overal zie je kuddes koeien maar verder lijkt er niets te groeien. In Kars is de afslag naar Ani. Bij de kruising staat een dozijn politieagenten met machinegeweren en kogelvrij vest het verkeer de stad in te controleren. Ze onderzoeken de auto's grondig van binnen en van buiten. Ik vraag of ik naar Ani kan en de agent zegt: geen probleem.

Ani is een oude Armeense stad op steenworp afstand van de huidige Armeense grens. De wachttorens kun je in het veld zien liggen. Ani wordt de stad van de duizend kerken genoemd, maar nu zijn er vooral veel overblijfselen. Pal naast de ruïnes is een klein dorpje dat zich nog in de middeleeuwen lijkt te bevinden. Overal loopt vee en ook veel ganzen. De zon gaat bijna onder en het licht is prachtig. Door de afgelegenheid krijgt het iets magisch. Ik ga langs het buitenhek het pad af. Als ik helemaal beneden in de vallei ben naast de rivier, slaat de motor opeens af terwijl ik wat foto's aan het maken ben. Wat is dat nou? Nee! Accu leeg. Waarschijnlijk continu licht aan en veel stationair of laag in toeren. Capaciteit van die Li-ion accu's is dan toch niet zo heel groot. De accu eruit gehaald en met lader en zaklamp terug de berg op naar de ingang. Daar staat een indrukwekkende MAN-truck op hoge banden met achter de cabine een complete camper. Duits kenteken. Er staat een kerel voor. Hij heet Jürgen en heeft natuurlijk ook een omvormer naar 230 volt aan boord. Nee, opladen is geen probleem. Wil je een biertje? Dan komt Ruth tevoorschijn. Ze zijn voor onbepaalde tijd op wereldreis en hebben geen verplichtingen meer in Duitsland. De weg terug naar Kars lijkt me, hoewel recht en overzichtelijk, in het donker toch niet de eerste keus. Is toch 45 kilometer. Dus vraag ik of ze hier zullen overnachten. En of het goed is als ik mijn tent naast de monstertruck opzet. Maar eerst ga ik de Guzzi naar boven halen, want na een uur is de accu voldoende gevuld.

Ze zijn heel erg gastvrij en ze nodigen mij uit om met hen te eten. Ik breng de hele avond met hen aan tafel in de truck door en het is meer dan boeiend. Als ik voor de nacht afscheid neem vraagt hij me: thee of koffie, morgenochtend?

In de tent schrijf ik nog wat voor mijn verslag. Het begint zachtjes te regenen. Mijn eerste regen sinds ik vertrokken ben. Gelukkig heb ik vanmorgen het opengehaalde tentdoek dichtgeplakt met het rolletje ducttape die ik nog van Kees had meegekregen. Mij kan vannacht niets gebeuren. Als alleen die jankende zwerfhonden nou eens hun bek zouden kunnen houden!

De volgende morgen is de stilte overweldigend. Jürgen wil noch wat foto's op het terrein maken met het ochtendlicht. Goed idee. Het zou om acht uur open moeten gaan maar als ze om negen uur nog niet open zijn besluit ik niet langer te wachten. Ik bedank hen hartelijk voor hun gastvrijheid en de gezellige avond en maak nog een statiefoto voor de truck. Wie meer over hen wil lezen kan naar happyfeetontour.de

Het is nog erg kil op dit tijdstip. We zitten dan ook op 1500 meter hoogte. In Kars probeer ik een soort restaurant te vinden met wifi maar dat lukt me niet. De straten in het centrum hebben alleen kleine winkeltjes en aan weerszijden staan de straten vol met allerlei kraampjes. Dan zie ik een klein hotel en de manager komt gelijk naar buiten. Heeft u wifi? Jazeker! Voor 15 lira mag ik gebruik maken van het ontbijtbuffet. Met internet! Ik breng bijna drie uur aan tafel door. Het is nog vroeg en deze dagetappe is niet zo lang. Het lukt me om een verslag te plaatsen maar foto's uploaden blijft lastig.

Helemaal gevuld en uitgerust ga ik verder. Ik rij nog een uur op het plateau. Uiteindelijk is de weg op het plateau bijna 200 kilometer lang! En al die tijd de uitgestrekte leegte. Met nog hogere bergen aan de horizon. Af en toe zie ik in de verte een bui vallen. Soms is de weg nat. Ik ben blij als de weg via een afdaling afzakt naar 1500 meter. Eindelijk wat warmer, eindelijk bomen om me heen en ook wat hoogtevariatie in het landschap. De laatste 20 kilometer naar Igdir is een rechte weg met recht voor me de berg Ararat. Op de top ligt eeuwige sneeuw en er hangen wat wolkjes omheen. Met ruim 5000 meter hoogte een imposante verschijning. In Dogubeyazit, de laatste stad voor Iran, bezoek ik het paleis Ishak Pasa Sarayi. Is erg goed behouden en zeer de moeite waard. Op de binnenplaats wordt een bruidsreportage gemaakt. Ik mag ook een foto maken. Buiten staat een ligfiets van een kerel uit Konstanz, Bodensee Duitsland. Is onderweg naar India om vrienden te ontmoeten maar het maakt niet uit wanneer hij aankomt. Kan inderdaad twee maanden duren, maar ook zes maanden. Ik kom wat rare snuiters tegen onderweg.

Dan wordt het tijd om naar de grens te gaan, 35 kilometer verderop. Al vijf kilometer voor de grens staat een dubbele colonne vrachtwagens met kentekens uit allerlei buurlanden van Iran. Er lijkt geen beweging in de rij. Dat moet dagen duren! Bij de grens is het dezelfde opstopping, maar dan met bestelbusjes voor personenvervoer. Ik kom er zelfs met de motorfiets nauwelijks langs. Als ik eindelijk vooraan sta om Turkije te kunnen verlaten, staat het computersysteem stil en gebeurt er helemaal niets. Ik schrijf ondertussen verder aan mijn verhaal. De kerel die me ongevraagd van loket naar loket had begeleid wil dat ik geld bij hem wissel. Om van hem af te zijn wissel ik niet meer €20 voor Iraanse rials want zijn koers zal wel beroerd zijn. Het is wel goed om wat rials bij me te hebben want ik sta bijna droog. In Iran krijg je voor 1 euro 4 liter benzine dus een goede reden om pas over de grens die 34 liter tank vol te gooien. De man is teleurgesteld dat ik niet meer bij hem wil wisselen en nu wil hij €10 fooi voor zijn behulpzaamheid. Ik zeg dat hij het zal moeten doen met het geld dat ik bij hem wissel.

Na een half uur is er weer computerverbinding en al gauw gaat het schuifhek voor me open. Ik mag Turkije uit. Maar op slechts een halve meter afstand staat evenwijdig een identiek Iraans hek. De hekken zijn zeker tweeëneenhalve meter hoog. Niet echt dikke vrienden, deze buurlanden. Gelukkig stemmen ze wel met elkaar af wanneer de hekken open gaan want niet veel later gaat ook het Iraanse hek open en sta ik in het douanegebied van Iran!