Mijn impressie van Teheran

Het hotel is een beetje een teleurstelling. Ondanks stevig onderhandelen gisteravond was het de duurste kamer tot nu toe maar dan zonder lakens, handdoek, wifi of ontbijt. Misschien een voorbode van een ander prijsniveau in Teheran en omgeving. Ik vertrek vroeg want ik zit nog hoog in de bergen. De mistflarden hangen aan de bergwand en voordat je het weet gaat het regenen.

De weg van Chalus naar Teheran is prachtig en een feest om te rijden. Meer dan honderd kilometer door een kloof, lange snelle bochten afgewisseld met serpentines. Overal stalletjes en restaurants langs de weg en diep in de afgrond een snelstromende rivier. Het is ook een stuk rustiger op de weg dan gisteravond. Het wordt zelfs zonnig en het verveelt geen moment. Af en toe echter sta je doodsangsten uit als in een blinde bocht iemand inhaalt en je tegen de bergwand aan drukt. Of iemand die recht op je afkomt gewoon omdat hij de bocht afsnijdt. Heel irritant. De vangrail is dan ook overal beschadigd en de sleepwagens staan op regelmatige afstand langs de weg opgesteld. Deze weg zal wel heel slecht scoren in de statistieken. Ook zijn er talrijke politiecontroles langs de weg en je ziet zelfs dat ze auto's hebben aangehouden. Ik heb werkelijk waar geen idee wat voor stunt je moet uithalen wil je dat voor elkaar krijgen.

Vroeg in de middag kom ik de agglomeratie van Teheran binnen. Oriënteren is heel lastig maar na ruim een uur zoeken kom ik in het stadsdeel waar ik wil zijn. Veel straten zijn éénrichting maar daar hoeven (grote) brommers zich niet aan te houden. Het verkeer is een chaos en er is nauwelijks een doorkomen aan. Mensen steken een zesbaans weg over van rijstrook naar rijstrook, tussen het voortrazende verkeer door. Vooral (oudere) vrouwen die niet durven oversteken blijven langs de weg staan. De motorfietsen zijn oppermachtig en schieten overal tussendoor, als horzels. Als ze vast dreigen te lopen in een fuik van stilstaande auto's gaan ze zonder vaart te minderen verder over de stoep. En dit doen ze allemaal met slechts één hand aan het stuur want die ander hebben ze natuurlijk nodig om vrolijk die telefoon aan het hoofd te houden. Wel makkelijk dat bijna niemand een helm op heeft. Ware kunstenaars zijn het. In het begin vond ik het nog wat hebben, zo door het verkeer crossen, maar het is een eindeloze brei waar je niet doorheen komt en binnen de kortste keren heb ik barstende koppijn van de giftige uitlaatgassen. Je ziet dan ook mensen op straat lopen met mondkapjes. Eén keer beging ik de fout om door een oranje licht te rijden. Midden op de kruising dreigde een horde vroegtijdig optrekkende motorfietsen me ondersteboven te rijden. Gelukkig maak je zo'n fout geen tweede keer.

De stad is lelijk en wordt beheerst door het razende verkeer. Ik kan ook weinig charme aan de stad ontdekken. De bazaar is heel groot en druk maar is architectonisch weinig aantrekkelijk. Wel leuk om te zien hoe voor de hoofdingang van de bazaar, op de stoep van een grote bank, in de openlucht op basis van vraag en aanbod ter plaatse de dollarkoers wordt bepaald. Zo heeft elke stad ook zijn goudbeurs. Ook heb ik de vers geperste sapjes ontdekt die ze overal op straat verkopen. Allerlei soorten fruit maar vooral de wortelsap is erg populair. Ik beweeg me hier wel een stuk anoniemer over straat dan in de andere plaatsen tot nu toe. Ook dat is weer wennen en voor de verandering wel prettig.

Ik bezoek het Golestan paleis. Het is een cluster gebouwen, vlak naast de bazaar, om een mooie grote binnentuin heen. Als je door de grote tuin wandelt hoor je overal zacht heel sfeervolle Iraanse muziek. De gebouwen zijn de afgelopen 400 jaar bij elkaar gesprokkeld. De laatste sjah gebruikte het nog voor officiële ceremonies en ontvangsten. Daarvoor was een aparte zaal ingericht met een rijk versierde troon voor de sjah. De zaal is één en al pracht en praal en vooral bedoeld om te imponeren, maar wel mooi om te zien. Grote koepelvormige nissen helemaal bekleed met een mozaïek van spiegeltjes die in regelmatige patronen als kleine piramides een reliëf krijgen. Als dan in het middelpunt van de nis een grote kroonluchter hangt is het visuele spektakel compleet.

's Middags heb ik het genoegen de kroonjuwelen te bewonderen in de kelder van de nationale bank. Dit is slechts tien uur per week opengesteld voor publiek en je kunt wel raden dat het een grote trekpleister is voor bezoekers. Je moet eerst door drie detectiepoortjes. Bij een balie lever je al je spullen in, inclusief je telefoon. Dan mag je door een openstaande 60 cm dikke kluisdeur heen, de zaal in. Vitrines vol dolken, zwaarden, diademen, broches, frutselkistjes, servies, verzin het maar wat je nog meer kan versieren. Alles wat doorzichtig is is diamant, andere kleuren steen zijn robijn, saffier, smaragd, enz. En om het bij elkaar te houden gebruiken ze zilver, maar vooral goud. Heel veel goud. Die hadden wat bij elkaar geroofd! Ook staat de originele troon uit het paleis opgesteld want die is iets te kostbaar om in het paleis te laten. Nee, geen foto's, je zult er zelf heen moeten.

Terug in het hotel vraag ik of ik Mansoer in Tabriz kan bellen. Hij had gezegd dat ik moest bellen als zich ergens een probleem of wat dan ook voordeed, dus het was prettig hem te kunnen laten weten dat alles prima verloopt met mij en Jetro. Wanneer ben je weer in Tabriz? Ik verwacht er uiterlijk eind volgende week aan te komen.

Om het met eigen ogen te zien ben ik 's avonds ook in de metro gestapt en inderdaad, de vrouwen zitten apart. De metro is één lang doorlopend treinstel, maar de uiteinden worden in het gangpad afgeschermd door een hek met glazen panelen. Daarachter zitten uitsluitend vrouwen. In de mannensectie zie je wel af en toe een vrouw dus dat mag blijkbaar wel. De stadsbussen schijnen ook zo te zijn ingericht. De treinstellen van de metro zijn modern en zien er brandschoon uit. Her en der hangen lcd-schermen aan de wand. Op het programma ook hier alleen maar staatspropaganda.

Ik ben weer vrij vroeg terug op de kamer want door lege straten lopen heeft weinig zin. Ik ben die hotelkamers inmiddels wel een beetje zat en verlang naar mijn tent. Lekker buiten in plaats van in zo'n hok. Misschien later op de terugweg door Turkije. Morgen in elk geval weer lekker een stuk rijden.