De betoverende schoonheid van de Alamut vallei

In het hotel zijn ook buitenlandse toeristen. Ik kom ze verder weinig tegen. Aan de ontbijttafel plaats ik een nieuw verslag. Vandaag heb ik grootse plannen dus ik wil mijn tijd niet verdoen en maak maar een korte wandeling in de buurt van het hotel. Naast de oude bazaar is een complex gebouwd met allerlei straatjes, pleintjes en winkeltjes, allemaal in traditionele stijl maar gloednieuw. Het is gigantisch en ik weet niet wat ze hebben moeten omhalen om ruimte hiervoor te maken.

Als ik de stad uitga is het bewolkt en af en toe valt een druppel. Ik vraag een paar keer de weg. Naar Alamut? Zorg dat je je goed aankleedt, het is koud boven. Zal het regenen? Ja, maar geen sneeuw. Nou, dat valt mee. Het kan dus nog erger.

Aan de rand van de stad trek ik alles aan wat ik bij me heb. Ik doe de zware schoenen uit Tabriz voor het eerst aan en bind om elke schoen een plastic zak. Dan begin ik aan de klim. Het gaat al vrij snel miezeren en net over de top kom ik in een hevige bui terecht waar ik nergens voor kan schuilen. De jas houdt nog wel wat tegen maar de broek helemaal niet. En ik voel nattigheid in mijn linker schoen. Ik wist al dat ik niet ben toegerust op rijden in de regen en dit is de laatste bevestiging die ik nodig had.

Ik stop bij een herberg om te schuilen. Daar word ik warm onthaald door Mohamed. Mohamed is de jongen van de twee muntstukken uit mijn vorige verhaal. Als het na ons gesprek buiten wat opklaart en ik met een paar koppen thee weer wat ben opgewarmd, bereid ik me voor om te vertrekken. Mohamed zegt echter dat het weer slecht is en dat ik ook bij hem kan blijven slapen zodat ik morgen verder kan gaan. Het is pas middag dus ik bedank hartelijk en besluit toch om verder te gaan. Soms is het jammer dat je tijd niet helemaal onbegrensd is.

Als ik even later in de afdaling zicht krijg op de vallei is het beeld bijna sprookjesachtig, zo mooi. Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor bergen en hoogtes, misschien omdat wij op die pannenkoek wonen. Misschien is het ook het machtige gevoel dat het je geeft, door van bovenaf te beschouwen en overzicht te hebben. Maar de dieptewerking, de perspectieven, kleurstelling en de variatie in vorm is gewoon prachtig. Het met elke beweging van de wolken continu veranderende beeld maakt het net een levend schilderij. Het boek omschrijft het als een mengeling van Patagonië, Zwitserland, Syrië en een vleugje van het binnenland van Australië. Het doet mij vooral denken aan de geologische structuren in Salta en Jujuy in het noordwesten van Argentinië.

Zo rij ik rustig naar het Oosten, de vallei door en verbaas me elke keer opnieuw over de verscheidenheid van kleur en vorm. Ik stop regelmatig om foto's te maken hoewel ik weet dat het gevoel van nu daar later niet mee zal terugkomen.

De weg is nat en glibberig van alle rode aarde die op de weg is gespoeld. Jetro ziet er binnen de kortste keren uit zoals een Endurofiets eruit moet zien. Dat wordt nog flink poetsen voordat ik hem in Tabriz inlever.

De vallei is ook bekend om de verschillende kastelen die op de meest absurde plekken zijn gebouwd. Ik kies er één uit om te bezoeken, het kasteel Alamut vlak boven het dorpje Gazor Khan. De lucht betrekt onderweg naar het dorp steeds verder en als ik aan de voet van de berg bij het kasteel ben regent het flink, maar hier kan ik tenminste schuilen. Het heeft weinig zin om nu naar boven te gaan want het bezoek gaat voornamelijk om het uitzicht en ik sta hier beneden al in een dikke wolk. Dan wordt het maar een overnachting in het dorp want verder rijden heeft nu ook geen zin en hopelijk is het morgen beter.

Het dorpje is klein. Iedereen die ik op straat tegenkom begroet me: hello, welcome! Er is één klein pension waar een oud omaatje me opwacht. De plek wordt in de zomer veel gebruikt als uitvalsbasis voor trektochten. Volgens het boek is Ali de grote gangmaker maar die leeft volgens mij niet meer. Zij is er ook niet levendiger van geworden en ze ontvangt haar gasten een beetje plichtmatig. Maar ze kan ook avondeten en ontbijt verzorgen en dat is in dit verlaten dorpje voor mij een uitkomst. De kamer is rudimentair ingericht en het is er koud. We zitten tenslotte op 2000 meter. Na enig aandringen brengt ze een gevuld blik huisbrandolie om de kachel aan te steken. Kan tenminste de kleding drogen. De maaltijd is heel simpel, maar het vult. Ik ga vroeg naar bed.

De volgende morgen is het gelukkig een flink stuk opgeklaard en ik beklim de berg van het kasteel. Inderdaad een spectaculair uitzicht. Terug in de vallei volg ik de route naar het Oosten. De weg loopt hier dood maar voor motorrijders die een broertje dood hebben aan omkeren is er een alternatief. Je kunt de onverharde weg over de Salambar pas naar de Kaspische Zee nemen. Het laatste dorp is Garmarud waar ik een kletspauze maak met een paar renteniers op een bankje. De ene is ooit in Nederland geweest voor werk. Nee, dat was nog voor de revolutie. De ander heeft ooit een hartzeer overgehouden aan een Nederlandse dame. Zoals hij vertelde is het nooit helemaal over gegaan. Ik moest de groeten overbrengen als ik haar zag.

De weg naar boven gaat rakelings langs steile afgronden. Zonder afscheiding. Gelukkig blijft het droog. De pas zelf is een heel geleidelijke klim die ook door auto's wordt bereden en zonder problemen bereik ik 3200 meter hoogte. Ik merk er niet veel van, behalve dat het stervenskoud is met mijn racerhandschoentjes. Wel zijn de uitzichten op de besneeuwde pieken van het Alborz-gebergte fantastisch. Als ik naar beneden de haarspeldbochten volg zie ik diep in de vallei een dikke wolk naar binnen drijven, tegen de berg op. Hoe meer ik naar beneden afdaal, hoe natter het wordt. Ik kom langs het eerste dorp aan de noordzijde. De weg naar beneden is vanaf hier zwaar onder constructie. Er worden allemaal tunnels geboord. Waarvoor, heb ik geen idee, want het zijn maar een handvol dorpjes aan deze weg. Drommen toeristen in een ander seizoen? Kiepwagens rijden af en aan. Door de miezerregen slalom ik in een dolle vaart door de paar tiental kilometers lange bouwput heen. De Jetro op z'n best!

Beneden aan de kust stop ik bij een chique Italiaans restaurant. Daar verwacht ik goede koffie en wifi om een verslag te kunnen plaatsen. Mijn kleding en bemodderde overbroek staat niet in de weg dat ik veel belangstelling krijg van het personeel. Voor mij, mijn reis en de motorfiets. Voordat de barista en ik het eens zijn wat een cafe macchiato is, krijg ik er drie voorgeschoteld. Ondertussen brengt een jonge dame ongevraagd een heerlijk gerecht, dat na deze monsterrit over de bergen erg goed smaakt. Ze brengt me zelfs in verlegenheid met zoveel aandacht en vriendelijkheid. En dan heb ik het nog niet eens over de geheimzinnige glimlach waarmee ze dat doet . . . . .

De regen is opgehouden en ik rij door richting Teheran. Ik heb geen idee hoe ver ik nog kom. Maar alles wat ik afleg terwijl het droog is heb ik achter de rug, want het blijft er erg wisselvallig uitzien. Na heel veel bebouwing kom ik in een diepe kloof terecht langs een rivier. Het wordt al snel donker en doorrijden heeft geen zin. Ook jammer van het uitzicht. Ik zoek een slaapplaats en het tweede restaurant heeft ook kamers boven.

De motorfiets mag volgens hem niet op straat blijven staan. Maar waar dan wel, want ze hebben geen binnenplaats? Er is gelukkig wel een bevoorradingslift naar het plateau boven. Als de Jetro erop is gezet en ik erop sta om met ingeknepen voorrem de motorfiets schuin genoeg te houden dat hij net langs de muur kan zonder iets te raken, reageert de elektromotor niet op de startknop. We zijn te zwaar. Misschien maar beter ook. En zo eindigt Jetro die avond midden in de kleine supermarkt van de buurman.