Via Qom naar Kashan

Het duurt zeker een uur voordat ik de stad uit ben en de juiste uitvalsweg heb gevonden. De snelwegen hebben namen waarnaar wordt verwezen op de borden. In de hele agglomeratie staat nergens een plaatsnaam van bestemming op de borden. Op mijn richtinggevoel rij ik daar waar ik kan naar het zuiden. Op een gegeven moment zie ik op een bord Persian Gulf Freeway. Dat klinkt goed, dat is naar het zuiden.

Ik volg deze borden en als de snelweg begint staat er op een groot bord: verboden voor van alles en nog wat, maar ook voor vrachtwagens en motorfietsen! Proberen ze natuurlijk die weg een beetje begaanbaar te houden voor het luxeverkeer door die brommerterreur te verbannen. De eerste afslag er maar weer af en ik sta na een kilometer in het centrum van een dorpje. Wat nu? Eerst maar tanken, dan kan ik het daar vragen. Ze sturen me het dorp uit en voor ik het weet zit ik weer op een snelweg, maar dan terug de stad in! Maar er komt wel een pomp in zicht. Als ik naar de weg naar Qom vraag, stuurt de een na de ander me door totdat ik bij de baas in het kantoor terecht kom die net centimeters dikke stapels biljetten aan het tellen is aan tafel. Nadat hij van de schrik is bekomen dat iemand hem in het kantoor overvalt, probeert hij me duidelijk te maken dat het heel lastig is uit te leggen want nogal wat afslagen. Uiteindelijk maakt hij een tekening. Als hij op mijn verzoek ook de namen van de snelwegen erbij zet, vertrek ik vol goede moed. Het gaat goed totdat ik bij een klaverblad te ver doorrij en de verkeerde kant op dreig te gaan. Nou, daar is maar één oplossing voor! Als ik even een gaatje zie in het verkeer draai ik de motorfiets om en ga ik langs de vangrail een paar honderd meter terug naar de juiste afslag. Je leert hier snel.

Daarna gaat het uitstekend en ik bevind mij op de oude weg naar Qom. De omgeving is gelijk heel dor en verandert in een soort maanlandschap. Na de aaneengeschakelde bebouwing wordt de weg tweebaans. Ik bevind mij in een lange colonne stinkende vrachtwagens. Opvallend veel zijn leeg en ze denderen over de weg. Gelukkig maken ze van de hele breedte van de weg gebruik om elkaar in te halen. En daar manoeuvreer ik me met de Jetro tussendoor. Heuvelop haal ik ze in en even later komen ze met 110 voorbij! Nee, was niet echt een fijne rit.

Qom is de op één na heiligste plaats van Iran en het hele centrum draait om een zich steeds verder uitbreidend moskeeëncomplex. Alles is uitgelegd op gigantische mensenmassa's en er is zelfs een soort railverbinding in aanbouw, als viaduct de stad uit naar parkeerplaatsen buiten het centrum. Op straat zie ik de halve wereld voorbij komen. Mannen met witte tulbanden, mannen met zwarte tulbanden, kerel in sheik-tenue. Een beetje onrechtvaardig om die laatste helemaal in het wit te zien, terwijl alle vrouwen die je ziet volledig in het zwart gehuld zijn. Ik was een beetje voorzichtig na de ervaring van Axel, onze Vlaming, die binnen werd onderschept als ongelovige en naar een kantoor werd gebracht. Daar liep het verder goed voor hem af dus dat was voor mij een reden het toch maar te proberen.

Het begint al met een mooi ingerichte grote binnenplaats. Het was niet heel druk maar er waren meer dan genoeg mensen. En voordat je het weet ga je vanzelf met de stroom mee de grote moskee in. Alles is ook hier weer overladen met overdadige versieringen, met ook weer de patronen van spiegeltjes die gaan schitteren met een lamp erop. Mensen (alleen mannen, want we zijn gescheiden) staan overal te bidden. Staand, met een Koran in hun handen, of op hun knieën. Of ze worden meegevoerd langs de versierde tombe en willen het alleen maar aanraken. Best wel indrukwekkend allemaal.
Niemand die mij iets deed of iets tegen me zei. Ik heb zelfs af en toe een foto gemaakt want andere mensen maakten ook foto's van elkaar. Toch wel een voordeel, in het smartphone-tijdperk.

Buiten is het al flink warm geworden. Ik was vanmorgen al op mijn gympen vertrokken maar nu was zelfs die overjas veel te warm, dus reed ik verder in spijkerjas en T-shirt.

Na Qom was ik het vieze vrachtverkeer kwijt en het was gelijk een stuk rustiger op de weg. En de weg was kaarsrecht. Voor de afwisseling ga je dan een stukje naast de weg rijden, het maanlandschap in. Het is tenslotte een Enduro! Toen zag ik op de kaart dat ik een stukje kon afsnijden door een weg langs de spoorlijn te volgen. Na wat zoeken en vragen in afgelegen dorpjes, kwam ik bij de spoorlijn uit. Het is geen weg maar een piste in het maanlandschap. Maar zolang ik het spoor volg moet ik vanzelf in het stadje uitkomen waar ik heen wil. Terwijl ik zo over de eindeloze vlakte rij schiet me de tekst van de reisgids te binnen. Dit is zeker die spoorlijn waar eens per week een trein over rijdt naar Kashan. Donderdag, toch? Vandaag is dinsdag. Ik stop om op de spoordijk te klimmen en een mooie perspectieffoto te maken. Terwijl ik de compositie alle aandacht geef lijkt het wel of ik aan het eind van de rails een vlek zie. Dat ding wordt groter. Shit, het is een trein! Terwijl ik daar nog sta begint hij als een gek te toeteren, zoals je in films altijd ziet. Gauw wegwezen, nu. En nog voordat ik helemaal de dijk af ben dendert de trein in volle vaart voorbij. Nog een beetje beduusd loop ik naar de motorfiets en vervolg ik braaf het pad langs de rails.

Zonder verdere stunten kom ik veilig aan in Kashan. De sfeer voelt gelijk als prettig na de chaos van Teheran. Het stadje is overzichtelijk en het verkeer is meteen ook geduldiger. Het is zelfs fijn om met de motorfiets de stad in te gaan.

Kashan heeft als grote bezienswaardigheid een historische wijk met allemaal prachtig gerestaureerde koopmanshuizen uit de 19e eeuw. We zitten hier al dicht tegen de woestijn aan dus de huizen zijn allemaal zandkleurig. En daar horen ook moskeeën bij en een hamam. Vooral de hamam is heel sfeervol ingericht met traditionele loungebanken om het centrale bassin. Als ik daar enige tijd zit vraagt een Iraans stel me of ik een foto van hen wil maken. Tuurlijk. En daarna vraagt hij of we met z'n drieën op de foto kunnen. Oh, ja hoor. Gelukkig had ik me die ochtend geschoren en had ik mijn nieuwe gisteravond aangeschafte hemd aan. Als het goed is krijg ik de foto per email opgestuurd.

Niet alle koopmanshuizen hebben een even onschuldig verleden. Er is er één die monopolie had op de levering van wapens aan de sjah. En hij zorgde ook een vrije doortocht op de handelsroute van Teheran naar Kerman. Volgens hedendaagse terminologie zoude we zo iemand volgens mij een warlord noemen. Zijn huis was destijds dan ook het grootste in heel Perzië.

Hier kom ik ook voor het eerst allerlei reisgezelschappen uit Europa tegen. Het zijn bijna allemaal gepensioneerden. Het lijkt wel de bejaardenspits. Individuele reizigers of stellen kom ik bijna niet tegen. Ik voel me weer eens bevoorrecht om deze reis nu te kunnen maken.

Tijd om verder te gaan naar het zuiden. Op de vierbaansweg word ik ingehaald door een auto die langszij komt rijden. Een man hangt half uit het raam en is druk tegen mij aan het praten met zijn armen. Zit de bagage los? Is er iets anders aan de hand? Ik kan niets bedenken en steek mijn duim op. Dan doet hij dat ook en ze rijden door. Wilde me waarschijnlijk gewoon gedag zeggen en welkom heten.

Na een uur kom ik langs een groot militair complex met dubbele hoge hekken en wachttorens. In het boek stond dat zich hier een grote nucleaire opwerkingsfabriek moet bevinden. Om het terrein heen zie ik in het landschap her en der artillerie opgesteld op heuvels en kunstmatige bulten. Alle posten zijn bemand. Het land bevindt zich dan ook in een erg onrustige regio met veel vijanden.

Niet veel later kom ik bij de afslag naar het dorpje Abyaneh. Is maar 20 km de bergen in. De weg ernaar toe is mooi eindigt op 2300 meter hoogte. De toegangsweg is aan weerszijden geflankeerd door vele tientallen grote foto's van jonge mannen. Ik denk slachtoffers van de Iran-Irak oorlog. Ik heb dat op meerdere plaatsen gezien. Het is alsof je door een haag van martelaars heen komt en de tol van dit dorp is hoog.

Abyaneh is weer zo'n historisch dorp waar de huizen aan de buitenkant met leem zijn afgesmeerd. De aarde is hier blijkbaar een beetje rood. Het is erg stil op straat. Er lopen een paar Iraanse toeristen rond. Op straat zie je meerdere oude omaatjes zakjes gedroogde stukjes appel verkopen. De een dringt nog meer aan dan de ander. Eén dame begon luid te jammeren toen ik niets bij haar kocht. Terwijl ik over straat loop eet ik een stuk brood met gevulde meelballen die ik van gisteren nog bij me had. Een omaatje die in een nis zit begint iets tegen me te roepen als ik haar tegemoet kom. Ik begrijp haar niet en loop naar haar toe. Ze blijft roepen en wijst naar het brood dat ik in mijn handen heb. Ik bied het haar aan, ze pakt het uit mijn handen en begint gelijk te eten alsof ze die dag helemaal nog niet gegeten had. Een vreemde situatie. Is ze verward? Of zou ze echt honger hebben? Ik weet het niet. Als ik terugloop koop ik een zak gedroogde appel bij drie omaatjes die met elkaar aan het kletsen zijn.

Terug op de hoofdweg kom ik erachter dat ik op de weg naar Esfahan zit en niet naar Yazd. Ik kan nog corrigeren met een kleine oversteek maar als ik stop om goed de kaart te bestuderen besluit ik mijn bestemmingen om te draaien. Esfahan kan ik nog voor donker halen, Yazd is nog een stuk verder. De merendeels rechte weg gaat ook over en langs wat bergen om de variatie erin te houden en zo kom ik al diep in de schemer aan in de avonddrukte van Esfahan.