Het verhaal van de pick-up en de waterpijp

Het is erg leuk om te lezen dat jullie de verhalen zo volgen! Geeft mij een extra aanmoediging om jullie op de hoogte te houden van alles wat hier gebeurt en plaatsvindt.

Beneden in het restaurant is het de volgende morgen behoorlijk druk. Allerlei mensen op doorreis die stoppen voor een ontbijt. Eén ervan is een Azerbadjaanse vrachtwagenchauffeur die een praatje begint. Het blijkt dat er een pendeldienst is van goederen tussen Azerbadjan en de Azerbadjaanse enclave Nahichevan en dat via Iran, over deze route langs de Aras rivier. Ik was gisteravond inderdaad al flink wat vrachtwagens tegen gekomen op een verder zo goed als lege weg. Ik zeg dat de berg waar we recht tegenover staan erg mooi is. Hij zegt, dat is ons land en Armenië heeft het ingepikt. Nu geeft mijn kaart aan dat voor ons neus het grondgebied Azerbadjaans is, maar op de kaart staat ook dat het een gedemilitariseerde zone is. En waarschijnlijk is dat de reden van zijn opmerking en ergernis.
Feit is dat ze elkaar het licht in de ogen niet gunnen. En voor mij is het nog nauwelijks te volgen wie hier met wie wel en wie met wie niet overweg kan. En dan kan het wel eens gebeuren dat je opeens voor een gesloten grens staat . . . . .

Ik ga naar beneden om de motorfiets voor te bereiden. Als ik de contactsleutel omdraai gebeurt er niets. Shit, wat nu weer! Claxon doet ook niks en het licht ook niet. Zou de accu leeggetrokken zijn? Zal wel het alarmsysteem zijn. Ik vertrouw die dingen toch al niet. Accu uitbouwen en aan de huisbaas vragen of hij een lader heeft. Nee, die heb ik niet. Maar je kunt hem de heuvel af toch gewoon aanduwen? Accu er weer ingezet. Onderaan de heuvel heb ik hem nog niet aan gang gekregen. Ik bereid me voor om te gaan lopen. Dan hoor ik de huisbaas fluiten: wacht even! Na een paar tellen komt hij aangereden met een oude kleine pick-up. Dan gebaart hij dat de fiets achterop moet. Zo ver was het toch niet naar het dorpje? Hoe ver kan dat nou lopen zijn?

Inladen valt niet mee. Dat ding is hem toch zwaarder dan hij had gedacht en aangezien hij ongeveer anderhalve kop kleiner is dan ik mist hij aan zijn kant ongeveer 2 cm tilhoogte om het voorwiel op de bak te krijgen. We maken ons even kwaad en we krijgen het nèt voor elkaar. Als de fiets erin staat blijkt de laadbak te kort om de klep te sluiten. Dan pakt hij een lullig stukje nylon touw en bindt het voorwiel aan het frame op het dak. Nee, ik moest me er vooral niet mee bemoeien! Ik zet nog gauw de voorrem vast met een elastiek dat toevallig nog om het handvat zat. Zodra we gaan rijden zet hij de gang er behoorlijk in. Ik vraag hem vooral rustig te rijden want ik zie ons dat ding nog onderweg kwijtraken, maar hij lijkt er een merkwaardig genoegen aan te beleven om vooral de vaart erin te houden. Zo zag ik de dagwaarde al stuiterend letterlijk in stukken vallen. Met nog geen 400 km op de teller! En dan duurt dat kleine stukje voor mij opeens een eeuwigheid.

Ik moet zeggen dat de motorfiets verrassend stabiel stond en zich niets aantrok van de wilde rit. We kwamen dan ook zonder brokken aan bij de werkplaats. Daar werd de fiets door een paar potige jongelui uit de wagen getild en de werkplaats in gereden. Hij zet het contact aan en er gebeurt inderdaad niets. Dan begint hij gelijk de isolatietape van de plusdraad van de accu los te wikkelen. Maar beste meneer, doe dat nou niet, we moeten alleen de accu wat opladen. Want ik zie hem al dat halve ding demonteren in zijn voortvarendheid. Om van mijn geprotesteer af te zijn pakt hij een los stukje draad van de werkbank en maakt kortsluiting tussen de twee polen en trekt een flinke vonk. Ik zeg al niets meer. Even later houdt hij triomfantelijk een doorgebrande glaszekering omhoog.
Ik verontschuldig me meermaals voor mijn overbezorgdheid en gebrek aan vertrouwen in zijn kunnen. We zetten alles weer in elkaar en even later kan ik alweer vertrekken. Dank u wel, meneer, dank u wel.

Opgetogen door het geringe oponthoud en het nog steeds vroege tijdstip van de dag rij ik verder langs de Aras rivier. Langzaamaan komen we uit de kloof en wordt de vallei wat breder. In het plaatsje Khudaferin stop ik voor een kop thee om wat op te warmen. Het is een grote ruimte met langs alle wanden een soort loungebanken in traditionele stijl. Eén hoek is ingenomen door een soort bar en daarachter de keuken. Het aanwezige drietal heeft al gelijk veel belangstelling voor mijn aanwezigheid. Er komt een ander binnen gelopen en die brengt vers brood. De één na de ander komt naar de balie om een hap te nemen. Bij mij wordt in een theedoek ongevraagd ook brood neergezet met een schaaltje honing en crème fraiche. Het brood is nog warm en het smaakt heerlijk. Als de jongens zijn uitgegeten wordt de waterpijp aangestoken en gaan er twee recht tegenover me zitten om me verder te observeren. Wil je ook meedoen? Nee, dank je wel, ik rook niet. Maar dat blijkt geen reden om hun uitnodiging af te wijzen en er niet bij te gaan zitten dus ik verhuis naar de overkant. Ondertussen kunnen we met een paar woorden Engels van de één en een paar van de ander een aardig gesprek voeren. Nu het zo gezellig is moet je ook proberen! Nou, doe maar dan. En zo zit ik nog voor tienen tussen hen in, aan de waterpijp!

Voor mij, als vroeger ooit roker, is het uitermate mild en merk je er niet zoveel van. Het is vooral iets wat je in gezelschap doet en met elkaar deelt. Om de pijp een beetje fris te houden krijgt ieder een apart klein plastic mondstuk dat je erin plaatst als je de pijp overneemt. De tabak is gekruid met allerlei smaken. De eerste is sinaasappel, daarna proberen we ook appel. Ik krijg een pakje in mijn handen met perziksmaak. Het pakje komt uit Egypte. En die longfoto's dan? Nee, daar moet je niet naar kijken.

Ik laat de foto's zien die ik onderweg heb gemaakt en vertel over de Guzzi die in Turkije is achtergebleven. En dat ik schrijf over mijn reis op internet. Ja, dat kun je lezen. Met een smartphone proberen we de website te vinden. Eerst een heel geklooi om dat toetsenbord om te zetten naar ons schrift. En dan de pagina laden. Ja, internet is hier heel traag. Het duurt 10 minuten om 1 Mb te downloaden. Maar als de pagina eindelijk is opgebouwd hebben ze vooral belangstelling voor de foto's. Ze zien foto's die ze zojuist ook op de camera voorbij zagen komen. Ga je ook over ons schrijven? Vast wel. Dan moet je ook alle foto's erbij doen! Nou, met jullie internet is dat nogal een opgave dus ik zal waarschijnlijk een keuze moeten maken. Nu hadden ze ondertussen ook zelf met de camera foto's gemaakt, dus het was een aardige verzameling geworden.

Tijd om deze gezellige hangplek te verlaten. Ik wil betalen maar na twee keer aanbieden nog langer aandringen, zou een belediging zijn voor onze verse vriendschap. Ik wordt uitgezwaaid en met auto het dorp uit begeleid tot waar de mooie bergen weer beginnen en die ik vooral niet moest missen! Met een mooie nieuwe ervaring erbij, slinger ik zo bergen in.