2 vrij saaie dagen, gewoon de toerist uitgehangen

De route naar Kaleybar is inderdaad mooi en bochtig. De grote bezienswaardigheid van Kaleybar is het Babak kasteel. Het bevindt zich een paar kilometer buiten het stadje en ik moet even zoeken hoe ik naar boven kom. Dan zie ik in de verte een auto een onverharde weg opgaan en ik probeer hem in te halen. Ja, dit is de weg naar het kasteel. Aan het eind van de weg is het nog een flink stuk lopen langs de bergwand. Het kasteel zelf is niet zo heel bijzonder, maar heeft een goed verhaal en vooral de vergezichten zijn magnifiek. Het is dan ook een heel populaire bestemming als uitstapje voor de Azeri. Dat is trouwens de naam van het volk dat het hele noordwesten van Iran bewoont en een kwart van de bevolking van Iran uitmaakt.

Op de weg terug kom ik de twee mannen tegen die me de weg hadden gewezen. Ze willen weten waar ik vandaan kom en wat ik van hun land vind. Ook zegt hij: ga even zitten. Het is belangrijk dat dan ook altijd even te doen, wat je plannen ook zijn. Die paar minuten zullen daar ook niets aan veranderen en het gaat om wederzijdse beleefdheid. En na een vriendelijke ontmoeting ga je weer uit elkaar.

Als ik terug ben bij de motorfiets ontbreekt alleen mijn helm. De herder is met zijn kudde bij de motorfiets aangekomen. Onwaarschijnlijk dat iemand alleen de helm meeneemt, toch? Ik had hem op het stuur gelegd, maar of ik hem ook had vastgegespt? Eén van die windvlagen heeft het waarschijnlijk weggeblazen! Ik tuur de steile helling af en denk: kansloos. Ik zie in de verte een rij palen die op een hek lijken. Want daarachter verdwijnt de helling de diepte in en dan kun je het zeker vergeten. Toch maar even kijken, misschien ligt het er tegenaan. Met de herder loop ik naar beneden. Nee, het zijn inderdaad alleen maar palen. Hé, vlak bij zo'n paal lijkt iets te liggen! Het geluk is weer eens met de dommen. Een beetje bekrast maar verder ongeschonden. Opgetogen klim ik met de herder de helling weer op. Scheelt in elk geval het op zoek gaan naar een andere helm.

Na Kaleybar wordt de route snel vlak en eentonig. Hele stukken zijn kaarsrecht en vierbaans. Kan ook niet anders, na zoveel moois. Eind van de middag bereik ik Ardabil. Ik wilde eigenlijk vandaag door naar Astara aan de Kaspische Zee. Maar in Ardabil is een mausoleum dat op de werelderfgoed lijst staat. Zou ik het nog halen voor sluitingstijd? Opeens begint het te stormen en aan de horizon zie ik onweer. Meer heb ik niet nodig om te besluiten hier te overnachten. Het masoleum is dicht. Feestdag. Dan maar naar een hotel.

Ardabil is een flinke en ook rijke stad. De lange winkelstraten lijken eindeloos en zijn erg rijk ingericht. Vroeg in de avond is het vol van de mensen. Toevallig zie ik een winkel met tweedehands kleding. Na enig zoeken in de stapel naar iets met de juiste beenlengte vind ik een soort met fleece gevoerde trainingsbroek die tegen de kou als overbroek kan dienen. Mooi, want dat was nog zo'n beetje wat ontbrak aan mijn uitrusting.

De volgende dag eerst naar het mausoleum en inderdaad, het is prachtig. Een apart koepelvormig gebouw was erbij gezet om alleen de verzameling Chinees porselein in onder te brengen. De hele inrichting en wandafwerking is in Chinese stijl. Porselein is er ook wat, maar het meeste bevindt zich in de Hermitage. Door de Russen geroofd begin 20ste eeuw tijdens een bezettingsperiode.

De weg naar Astara is merendeels vierbaans. Astara zelf is een erg rommelige grensstad en ik ben blij dat ik de nacht in Ardabil heb doorgebracht. De kustweg naar het zuiden is ook niets aan. Vierbaans en veel lintbebouwing. Wel staan er koeien vrolijk in de anderhalf meter brede middenberm te grazen die onderweg zorgen voor een leuke afleiding. De weg ligt een paar honderd meter tot meerdere kilometer landinwaarts en de zee zie ik zelden. Als ik ergens een afslag neem en naar de zee op zoek ga, kom ik op een weg terecht die verderop overgaat in een onverharde weg en uiteindelijk eindigt bij de monding van een rivier. Er lopen bandensporen door de bedding maar met deze motorfiets durf ik het niet aan. Aan de oever staat in het water een eenzame visser. Ik geef het op en ga terug naar de hoofdweg.

In de schemer bereik ik Masouleh. Is een minstens duizend jaar oud dorp, dat tegen een steile bergwand is gebouwd. De berg is zo steil dat de daken van de huizen worden gebruikt als weg langs de bovenliggende huizen. Wordt terecht erg aangeprezen in het boek en er zijn dan ook veel Iraanse toeristen in het dorp. Bij mijn aankomst word ik opgewacht door een oud baasje die me een kamer wil verhuren. Hij geeft niet op totdat ik instem. De prijs is niet hoog dus we gaan kijken. Een grote kamer met tapijten op de grond. Dat heb ik meer gezien, dus misschien was het eergisteren minder vreemd dan ik dacht. Verder een keukentje en een badkamertje met de douche boven het hurktoilet. Erg praktisch in de zin van ruimtebesparing. Anderszins niet. Oh ja, en hij doet de deur van de kast open en laat me het beddengoed zien. Mooi, dat wordt vannacht geen kou lijden, ik ga erop vooruit. Als het baasje weg is, ga ik mijn bed opmaken. De matrassen liggen ook opgevouwen in de kast. Vijf centimeter dik katoen in een kleurrijk versierde tijk en loodzwaar. Dan maar twee op elkaar voor wat comfort.

De volgende ochtend wordt er om tien over zes luid op de deur gebonkt. Ik roep iets van: wat moet dat, maar het houdt niet op. Ik doe het raam open en daar staat de huisbaas met een jongeman. En wat hij ook probeert, het lukt hem niet om mij duidelijk te maken wat hij wil. En ik kan alleen maar zeggen dat ik het niet begrijp. Uiteindelijk haalt hij, een huisje verder, zijn zoon uit bed. Die is over uit Londen en kan vertalen. Als hij het aan zijn zoon heeft uitgelegd begint deze zich eerst uitgebreid te verontschuldigen. Wat blijkt, de jongeman is een vaste klant en het baasje wilde me vragen hoe laat ik zal vertrekken, zodat de jongeman daarop kan rekenen! De oude man blijkt soms een beetje verward te zijn en dan kan het leiden tot dit soort situaties. Sorry, sorry. Nee hoor, geeft niks. De zoon en ik gaan weer naar bed, nadat ik heb beloofd om negen uur uiterlijk te vertrekken.

De route naar Qazvin schiet aardig op en ik dreig te vroeg aan te komen. Dan maar een ommetje via de noordkant van het stuwmeer, zodat ik ook langs Soltaniyeh kom. In de vallei kom ik in het plaatsje Gilvar, dat in een mooi landschap ligt met allemaal gekleurde bergen. Om de vallei te verlaten volgt een tientallen kilometers lange bergweg, die steeds hoger gaat en waar geen einde aan komt. De uitzichten worden steeds spectaculairder. Op de pas hebben ze niet de gewoonte de hoogte aan te geven en daarom weet ik niet hoe hoog ik uitkom. Maar de daling lijkt een stuk minder dan de stijging, dus de andere kant zou een plateau moeten zijn. Later lees ik in het boek dat Soltaniyeh zich op bijna 2000 meter hoogte bevindt!
Ik bezoek het mausoleum in Soltaniyeh. Van buitenaf kolossaal door de omvang van de blauwe koepel. Doet me trouwens denken aan de kathedraal van Oudenbosch. Lijkt ook te groot voor de omgeving waarin zij staat. Binnen is echter niets te zien want het staat vol met steigers wegens renovatie.

Het is nog een flink stuk naar Qazvin maar de weg is doorgaand. De laatste 100 km rij ik in het donker. Gelukkig kun je blind vertrouwen op de kwaliteit van het wegdek want die is overal meer dan goed. Maar dat betekent wel dat je nog meer moet opletten dan anders, vooral als je weer een bijna-ongeluk voor je ziet gebeuren. Zoals met z'n allen inhalen waar het niet kan. En als de tegenligger opeens erg dichtbij is, schuift alles als een harmonica ineen met alle wilde remacties die daarbij horen. Of de verkeersdrempels die in het donker uit het niets opdoemen en je zelf moet uitkijken dat je niet op je plots stilstaande voorligger vliegt. Dan ben je blij als de weg weer vierbaans is.

Als ik in Qazvin aankom staat de dagteller op 450 km. Veel meer dan de bedoeling was en dat verklaart ook de houten kont. Maar op de kaart doe je over de ene centimeter een uur, terwijl je over een andere centimeter gerust drie uur kunt doen. Dat maakt inschatting voor een dagtocht zo lastig. Maar het betekent ook dat de kilometerteller met de etappe van vandaag op ruim 1600 staat. Ik zie een werkplaats die nog open is en vraag om een algehele controle. Ik dacht vandaag de ketting al te horen, dus misschien dat die gespannen moet worden. Mijn Turks verstaan ze hier niet meer dus ik ben vanaf nu aangewezen op het Engels wat de mensen bij elkaar sprokkelen. Oliepeil blijkt goed. Moet die vervangen worden? Lijkt dat dan nodig, vraag ik? Nou, doe maar. Voor die vijf euro kan een beetje vertroetelen geen kwaad. Wel Castrol, want dat had de man van de motorzaak benadrukt. En met een goed gevoel rij ik de stad in op zoek naar een hotel.