Weerzien met Kees en Linda

Opeens gaat het wonderlijk goed en een uur later kom ik aan in een voorstad van Trabzon. Tijd om bij te komen met een uitgebreid ontbijt. Ik begin vertrouwen te krijgen in de reparatie van de achterband. Het dynamoprobleem blijft me echter zorgen baren. Ik realiseer me dat het lastig is om de Guzzi te prepareren voor zo'n grote reis terwijl de motorfiets op ruim 2500 km van je huis staat en je gemiddeld eens per jaar langs komt. En juist de elektra is dan het lastigst om bij te houden. Ik stel me gerust met de gedachte dat het ook gewoon aanloopproblemen kunnen zijn. Ik ben tenslotte ook nog geen week onderweg. En als ik de kinderziektes eruit heb zal het wel beter gaan.

Het zal nog wel even duren voordat Kees en Linda hier aankomen. Ik ga op zoek naar het appartement dat ze hebben gereserveerd en ze me het adres van hebben gestuurd. Dan kan ik daar alvast de spullen achterlaten. Na een uur geef ik het op. Het adres is een boulevard van een paar kilometer lang en het nummer blijkt geen huisnummer te zijn maar de postcode. Alle hulp op een lokaal terras met zelfs een speurtocht van Google heeft de oplossing ook niet gebracht. Dan maar een bezoek aan het Sumela klooster brengen, 50 km hier vandaan, de bergen in. Het is een klooster dat in een kloof aan de bergwand geplakt lijkt met binnenplaatsen en grotkamers. Een beetje in de stijl zoals de Meteora in Griekenland. Helaas is het klooster gesloten voor restauratie en moet ik het doen met de plek en het uitzicht. Terug in de stad hebben Kees en Linda net hun intrek genomen in het appartement en als ik ze bel vertelt Linda enthousiast dat het appartement zo groot is dat ik zelfs kan kiezen uit twee nog vrije slaapkamers. De ontmoeting is na gisteren als een warm bad en het is erg fijn om weer even met bekenden te zijn. Zij zijn een week eerder aan hun reis begonnen en we hebben elkaar dan ook heel veel te vertellen. Ze zijn op twee in Antalya gehuurde Yamaha's XT dwars door Oost Turkije aan het trekken, aangevuld met een rondje Georgië en een uitstapje naar Bakoe. Tussendoor heeft Linda de helderheid van geest om alle was te verzamelen want in de gang staat een wasmachine met een zak wasmiddel erop. Wassen is erg welkom want met al die problemen oplossen onderweg, in de warmte, met al je kleding aan, is het meeste wel aan verfrissing toe.

Al pratende kom ik tot de conclusie dat we morgen ochtend alweer uit elkaar zullen gaan en dan zou ons samenzijn veel te kort uitvallen. Ik stel dan ook voor om nog een dag met hen mee te reizen naar hun volgende stop, Batumi in Georgië. Het schijnt een heel aardige stad te zijn dus dat is een goede bijkomstigheid. Het voorstel wordt enthousiast omarmd en het besluit is genomen.

We gaan met een dolmus naar het centrum om wat te gaan eten. De stad is erg levendig en druk. Overal mensen die buiten op straat lopen of verblijven. Mooie grote plantsoenen en andere flaneerplekken. De sfeer is aangenaam en de binnenstad erg verzorgd. We eten in een klein restaurant vlakbij de haven.

De volgende morgen duurt het even voor we startklaar zijn maar ik heb geen enkele haast. We volgen eerst de snelweg langs de kust. De laadstroomlamp licht soms een beetje op, soms opeens brandt hij fel, dan is hij weer langere tijd uit. Deze momenten van bijladen zijn voldoende om de motor aan de gang te houden. Ik blijf zuinig met het gebruik van licht. Bij de stoplichten kijk ik af en toe naar die Yamaha's en die doen het gewoon. Heeft op zo'n reis onmiskenbaar zijn voordelen. Maar dan troost ik me met de gedachte hoe uniek het is om deze reis op je eigen motorfiets te maken. En dat één waarmee je al zo vaak en ver op stap bent geweest!

Opeens krijg ik een wesp of zo, vol in mijn gezicht, op mijn rechter wenkbrauw. Met de aanvaring word ik ook gestoken en ik voel een hevige pijn. Moet je ook niet met je vizier open rijden! Bij een stop smeer ik muggencrème erop en de pijn lijkt wat te verzachten. Om de snelweg wat af te wisselen gaan we in Hopa de bergen in want 35 km landinwaarts is ook een weg die naar Georgië leidt. We komen langs een stuwmeer. Alleen een minaret steekt nog boven het water uit. Raar gezicht. Als we bij de grens aankomen is er geen grensovergang maar een door militairen bewaakte wegblokkade. Moeten we toch weer terug naar de kust. De laadstroomlamp gaat nu helemaal niet meer uit en het lijkt over met het laadcircuit. Gelukkig maar, want nu kan ik echt op zoek gaan naar het probleem. Het is al bijna donker als we bij de grens aankomen. Van het ene naar het andere loket krijg ik de motor niet meer gestart en is de accu leeg. Ik loop met de Guzzi door niemandsland naar de Georgische douanepost. Een weinig glorieuze entree. Achter het loket wacht echter een mooi meisje met een beetje rood, lang haar. Eerst is ze wat gereserveerd en vraagt ze wat we willen. Ik zeg dat we haar land graag willen bezoeken. Onverschillig zegt ze: dat kan, en ze begint de voertuig gegevens in te vullen. Een visum blijkt niet nodig. Dan zeg ik dat ik heb gehoord dat er erg mooie vrouwen zijn in Georgië. "Via internet zeker." Oeps!!! "Nee, daar weet ik het niet van!" Maar nu is ze ontdooid en ze heeft een hele charmante glimlach. Ja, Batumi is een heel mooie stad. Vooral het nachtleven is beroemd. Ondertussen beginnen de wachtenden achter ons ongeduldig te worden. Maar zij lijkt zich er weinig van aan te trekken. We krijgen zelfs op een briefje de naam mee van de lokale specialiteit die we vanavond moeten uitproberen. Veel plezier vanavond in Batumi!

In de chaos net achter de grens wisselen Kees en ik onze accu's uit. Hij heeft zelfs startkabels bij zich om zijn fiets weer te starten. In het donker rij ik zonder licht vlak achter Kees aan, de stad in. Als je kijkt hoe het verkeer werkelijk alle verkeersregels aan zijn laars lapt lijkt wat wij doen niet meer dan een lichte overtreding. Het hotel vinden we pas als een taxi ons erheen brengt. De straten liggen voor het merendeel open en het verkeer slalomt er behendig omheen. Het hotel blijkt zeer luxueus en de mooiste van hun reis tot nu toe. Ze hadden een reservering voor een tweepersoons kamer maar Linda krijgt het na enig zacht aandringen voor elkaar om mij (voor niks!) bij hen op de kamer te laten slapen. Ze vindt het ongezellig als ik apart slaap. Dan brengt hij ons naar een andere kamer met ook een slaapbank waar ik op kan slapen. Het is al laat als we gaan eten en het aanbevolen restaurant laat geen klanten meer toe. Aan de overkant is een klein restaurant waar aan een lange tafel mensen zitten, zodanig dat het een besloten feest lijkt. Nee, eten is geen probleem, jullie kunnen apart zitten. Als de (karaoke)muziek aangaat staat het zo hard dat we onszelf niet meer horen en Linda haar oordopjes indoet. Maar het gezelschap brengt het alleen maar in beweging en bijna iedereen danst. Op het laatst moeten wij meedansen en na afloop natuurlijk proosten met de drank die bij hen op tafel staat.
Tijd om te vertrekken. We lopen nog naar het centrum. Veel gebouwen zijn indrukwekkend qua architectuur en mooi verlicht. Maar er is bijna niemand op straat en het lijkt sfeerloos. Wat een verschil met gisteravond. Batumi is dè badplaats in de wijde regio, maar misschien is het seizoen voorbij? Of we lopen niet door het juiste stuk? Tijd om terug te gaan en te gaan slapen.

De volgende morgen kan ik mijn rechter oog niet openen door de zwelling. Dat ziet er echt akelig uit. Ik lijk meer op Quasimodo dan op mezelf. Zouden ze me zo het land uit laten? Het doet gelukkig geen pijn. We komen maar langzaam op gang. Ontbijten, kaarten laden, route controleren, nieuw reisverslag plaatsen op internet, enzovoort, enzovoort. Alsof we geen haast hebben om uit elkaar te gaan. Bij het afrekenen compenseren wij Damir de hotelier voor zijn vrijgevigheid gisteravond en na enig aandringen neemt hij het uiteindelijk aan. Als ik de Guzzi start brandt gelukkig de controlelamp nog steeds en kan ik vandaag hopelijk de echte oorzaak vinden. We maken nog wat stoere foto's met de motorfietsen. Zij vertrekken naar het noorden, dieper de Kaukasus in en ik ga op zoek naar iemand die me echt kan helpen met het laadprobleem.