Van de Jetro terug naar de ouwe Guzzi

Ik bel Mansour vanuit het hotel. Een uur later komt hij langs. Het is hem niet gelukt om de eigenaar van de motorzaak te bereiken. Hij vertelt dat het kan zijn dat hij voor de feestdagen de stad uit is. Morgen zal hij het opnieuw proberen. Ik ga met hem mee naar zijn huis. Het is maar twee straatblokken verderop. Ook bij hem in de straat is het vol met mensen. Het is feestavond en er zijn allerlei activiteiten, in en om de moskee. Mansour leidt me rond en stelt me aan iedereen voor. Maar de avond is vooral ook een ontmoetingsgelegenheid. Zo ontmoet ik zijn oude buurman die al dertig jaar geleden is vertrokken naar een ander, welgestelder deel van de stad. Maar deze avond is elk jaar een aanleiding om langs te gaan bij zijn oude buurt.
In de moskee zijn vrijwilligers druk in de weer om eten voor te bereiden en ik krijg ook een portie mee in een piepschuimen doos. Rijst met kip, altijd goed. Als ik terugloop naar het hotel zie ik dat echt alles dicht is en dat er weinig alternatief is om ergens te eten. Des te beter dat ik iets heb meegekregen.

De volgende dag gaan de festiviteiten op straat door. Optochten, gezwaai met vlaggen, volle straten met toeschouwers. Ik loop wat rond en observeer de gebeurtenissen. Op de televisie zie ik een live verslag vanuit de heilige stad Qom. Ook hier massa's mensen. Voor het hotel vraagt een man me wat ik er nu allemaal van vind. Het gemeenschapsgevoel wat het met zich meebrengt zie ik als positief, want daar lijkt het in ons land (en dan bedoel ik vooral de Randstad) nogal eens aan te ontbreken. Maar het dwangmatige gedrag wat ermee samengaat heb ik mijn bedenkingen over. Het blijkt dat hij zeker geen fan is van wat er gebeurt. Als ik vraag waarom hij dan hier staat is het antwoord dat zijn vrouw wilde komen kijken. Hij verveelt zich stierlijk en hangt wat rond. Tijdens mijn wandeling zie ik gelukkig ook mannen die niet meegaan met de manifestaties op straat en samen in een theehuis aan de waterpijp zitten. Of moet ik zeggen: in een waterpijphuis een kopje thee drinken?

Vroeg in de middag zijn alle activiteiten opeens beëindigd en ook de straten zijn plotsklaps leeg. Ik wil de motorfiets wassen maar alles is dicht dus ook de wasplaatsen. Van het hotel krijg ik een tuinslang met water en een bezem. Met de hand probeer ik zoveel mogelijk modder eraf te krijgen. Met alle energie die ik erin steek verbetert het eindresultaat. Daarnaast heb ik toch niks anders te doen. Als ik na twee uur poetsen klaar ben, bel ik Mansour nog maar eens om te vragen of hij nieuws heeft. Hij heeft inmiddels de eigenaar gesproken maar we kunnen niet eerder dan de volgende ochtend om half tien afspreken, bij de motorzaak. Ik loop nog wat door de stad maar ook alle bezienswaardigheden zijn dicht. Het positieve is dat er ook geen verkeer is en dat maakt het wandelen een stuk plezieriger. Gelukkig gaan eind van de middag de eerste winkels en eetgelegenheden alweer open. Dan ben ik vanavond voor eten tenminste niet aangewezen op de liefdadigheid van de moskee.

Na het ontbijt ga ik vol goede moed naar de motorzaak. Toch wel een beetje spannend hoe het zal aflopen. Ik heb niet veel alternatieven dan de winkel waar ik de motorfiets heb gekocht en ook de tijd is op wil ik nog een beetje normaal kunnen terugreizen. In de winkel begint het eerst met een heleboel beleefdheden over en weer maar na een paar koppen thee moeten we toch een keer tot zaken komen. Het onderhandelen was nog best een hoop gedoe want er waren natuurlijk allerlei redenen waarom alles nu anders was dan drie weken geleden. Maar uiteindelijk zijn we er uitgekomen. Interessant om te zien hoe Mansour het voor me opnam want ook hij vond dat de inruilwaarde niet teveel mocht zakken, want dat zou slechte reclame zijn voor alle toekomstige kandidaat-motorrijders.

Zodra alle formaliteiten zijn afgehandeld vertrek ik zo gauw mogelijk naar het busstation. Ik ben op tijd voor de middagbus naar de grensstad en dezelfde avond ben ik in bij hotel Derya in Dogubeyazit. De Guzzi staat onder het afdakje, zoals ik het heb achtergelaten.

Ik heb vijf dagen voor de terugreis naar Macedonië. Het is heerlijk om weer op de ouwe Guzzi te zitten. Maar het is inmiddels ook flink afgekoeld en heeft het geen zin om er langer over te doen dan nodig. En zo kom ik na vier dagen al aan, zonder grote noemenswaardigheden. Behalve dan die ochtend in Erzincan. Ik zit aan de ontbijttafel en de hoteleigenaar komt naar me toe. Of ik de motorfiets wil weghalen want die stond voor de etalage van de bank, twee deuren verderop. Buiten staan alle bankmedewerkers keurig te wachten tot de deur open gaat. Ik word echter opgewacht door de eerste klant die ondertussen op de Guzzi was geklommen waar hij een mooie zitplek had gevonden. Zo te zien had hij het naar de zin en totaal geen haast om van de troon af te komen.

Om op gepaste wijze deze reis af te sluiten, wil ik eindigen met een oneliner. Het was in Batumi, Georgië. We staan op het punt om elk ons eigen kant uit te gaan en Kees en ik mijmeren wat over de reis, hoe bijzonder het is om zo te kunnen reizen en vooral wat ons hierin zo aantrekt. Ik vat het gevoel samen en zeg:
Als ik in de vijftiende eeuw had geleefd, dan had ik Amerika ontdekt!
Grootspraak? Overmoed? Er is niemand die het kan zeggen.