Ontmoeting met vier jonge wegwerkers
Door: Robin
Blijf op de hoogte en volg Robin
23 Oktober 2015 | Iran, Tabriz
Ik ben al vroeg op pad en wil wat woestijn zien. Maar wat is de definitie van woestijn? Ik heb onderweg al genoeg maanlandschap gezien. Maar op de plaatjes van de excursies in Yazd zag ik toch echt zandduinen. Dan moet dat het doel zijn.
De kaart geeft aan dat de weg naar Baqer Abad onverhard doorloopt naar Hasan Abad en dat ik daar naar links kan en kan oversteken naar de hoofdweg, terug naar Yazd. Oriëntatie is makkelijk want de hoofdweg ligt aan de voet van een bergketen. Zo vervolg ik mijn route na Baqer Abad naar het noordwesten. Even later zie ik een paar loslopende dromedarissen. Blijft toch echt een heel ander gezicht dan koeien. Daarna kom ik gelukkig ook echte zandduinen tegen. Tijd voor een wandeling. De ochtendstilte is overweldigend en het uitzicht fenomenaal. De betovering is compleet.
Terug op het pad worden de dorpjes niet meer dan een paar afgelegen huizen. Zodra ik ergens leven zie vraag ik of ik al in Hasan Abad ben. Maar als ik vraag of ik daar vandaan naar Yazd kan, verwijzen ze me naar Bafgh. Zal wel niet logisch zijn wat ik wil maar dat hoeft ook niet. Het spoor wordt steeds smaller en loopt uiteindelijk dood bij een huis. Ja, dit is Hasan Abad en er is geen piste naar de hoofdweg, wat de kaart ook aangeeft. Zo ver het oog reikt zie ik alleen lastig begaanbaar maanlandschap en om mijn geluk niet te veel uit te dagen kies ik ervoor om zo'n 35 km terug te rijden naar Bafgh.
Het boek biedt 30 km voor Yazd nog een interessante stop in Fahraj, een woestijndorp met gerestaureerde zandsteenkleurige huizen en een oude moskee. Hier vandaan kan ik volgens de kaart een piste volgen naar Saryazd. Ik zit tenslotte op een Enduro en wat afwisseling voor al dat asfalt kan geen kwaad. De vergezichten zijn prachtig en voor mijn gevoel ga ik van niets naar niets. Maar ik moet veel vragen en het is lastig de aanwijzingen in gebarentaal te volgen. Uiteindelijk kom ik toch op de hoofdweg naar Kerman uit en bereik ik Saryazd via een omweg.
Saryazd heeft behalve twee gerestaureerde karavanserais ook een groot oud fort, een soort lemen zandkasteel, met uitkijktorens en een greppel er omheen. Mensen uit de omgeving konden een ruimte huren om graan en andere kostbaarheden in te bewaren. Ook konden ze zich hier terugtrekken als ze werden aangevallen. Het fort is nog opmerkelijk intact en geeft een heel goed beeld hoe het in gebruik was.
Wil ik vandaag nog een serieus begin maken aan de terugreis dan wordt het tijd om te gaan. Om niet weer de stad Yazd in te hoeven kan ik via de andere kant om de grote berg heen. Maar ik kom al gauw ín de bergen terecht waar het al gelijk erg koud is aan het eind van de middag. Ik probeer de weg van plaatsje naar plaatsje te vinden maar ik moet hopeloos zoeken en rij een paar keer verkeerd. Voor de derde keer vandaag blijkt dat de kaart niet voldoet om binnendoor mee te rijden. Beetje bij beetje kom ik tot het besef dat het ondoenlijk is om de mooie route over de bergen naar Tabriz te volgen. Het breekt me op dat mijn kaart tien jaar oud is en dat zodra je van de hoofdweg afgaat de borden onleesbaar worden want niet meer ook in het Engels. Ik moet elke keer stoppen om de kaart uit mijn binnenzak te halen want de tanktas ligt in Turkije, samen met mijn gps. En als ik de mensen al kan begrijpen sturen ze me de bergen uit naar de hoofdweg.
Het is al schemer als ik een paar wegwerkers vraag waar ik naar links moet om bij de hoofdweg te komen. Eén ervan spreekt goed Engels en zegt dat het al laat is en dat ik beter met hen mee kan gaan. Ze verblijven in een plaatsje 20 km verderop en ik kan bij hen slapen. Ik ben behoorlijk afgekoeld in de bergen en naar de volgende stad is nog een heel eind. Daarnaast ben ik ook wel aan wat gezelschap toe, dus het lijkt me een goed idee. Als je hier wacht brengen wij de machines naar het depot even verderop en zijn we zo terug. Ik blijf achter met de vierde man. Hij heet Hamid en het enige Engels wat hij spreekt is: No English. Maar dan wel met een glimlach. Het is koud en hij steekt dorre stekelstruikjes naast de weg in de fik. Even brandt het flink en voel je wat warmte en als het uitgegloeid is verplaats je je naar de volgende struik. Als ik om me heen kijk kunnen we voorlopig nog wel even vooruit. Maar Hamid vindt het ongezellig dat we niet kunnen kletsen, dus begint hij alle Nederlands voetballers vanaf Van Basten en Gullit te noemen. En hij kent er tientallen! Moet je natuurlijk net mij voor hebben.
Als de rest terugkomt klimt Mohamad bij mij achterop en gaan we naar het huis. Onderweg zie ik een bord, naar Yazd 40 km. Ben dus vandaag niet zoveel opgeschoten.
Ze verblijven in het souterrain van een woonhuis. Het zijn vier jonge mannen, einde twintig, die verspreid uit het land komen en hier meerdere weken verblijven om een stuk weg te herstellen. Met een frees maken ze de beschadigingen open en gieten het daarna af. Mohamad is teamleider en een intelligente kerel met groot gevoel voor verantwoordelijkheid. Zijn Engels heeft hij geleerd van internet en computer spelletjes.
In de kamer is niks. Een paar dekens en kussens op de grond en wat losse spullen her en der. Hij verontschuldigt zich voor de rommel met de begeleidende verklaring dat er geen vrouw in huis is. Het keukentje wordt niet gebruikt maar er is een badkamer waar je ook kunt douchen. Ik heb vanmorgen nog vijf sterren gedoucht, dus ik sla over. De anderen hadden onderweg wat te drinken en ijsjes gehaald dus het is gelijk gezellig. We zitten om de uitgevouwen kaart van Iran heen. Ze hebben lol om de paar vierkante centimeter die Nederland is op deze kaart. Niet meer dan een vlek. Opeens krijg ik het benauwd als ik op de afstandentabel zie dat het nog 1500 km is naar Tabriz. En dat is de kortste doorgaande, dodelijk saaie vierbaansweg. Maar ze vertellen me dat het in de bergen nu koud en regenachtig is, dus dat lijkt ook geen optie. Dan kan ik volgens hen beter nu eerst alsnog naar Shiraz gaan en dan brengen ze daarna mij en Jetro in de pick-up naar Tabriz!
Inventief zijn ze zeker. Ze doen hun uiterste best het me naar de zin te maken. Ze gedragen zich naar mij alsof we al jaren vrienden zijn! De onvoorwaardelijkheid, vertrouwen en en vertrouwdheid heeft die avond wel indruk op me gemaakt.
Nadat we ons hebben opgefrist nodigen ze me uit voor eten en gaan we met een taxi naar een chique tent in de stad. Nee, voel je niet bezwaard, ik betaal alles met de bankpas van de zaak. In het restaurant is het rustig maar we maken er een bijzondere avond van. Hun dag zat ook tegen want de machine gaf veel storingen. Ze stellen me duizend vragen en we praten over van alles. Ze zijn allemaal volledig georiënteerd op Europa en de VS. Het zijn heel bewuste jonge mensen met een duidelijk beeld over hun toekomst. Zo leert Mostafa Frans want van kinds af heeft hij de wens in Frankrijk te wonen. Verder hebben we het over een heleboel dingen, maar die zijn te persoonlijk om hier op in te gaan. Als we klaar zijn met het diner verplaatsen we ons naar een zithok buiten waar we met een waterpijp vrolijk doorkletsen.
Terug op de kamer gaan we nog wat eenentwintigen. Mohamad is ondertussen de onkosten administratie aan het bijwerken. Waar ze het vandaan halen weet ik niet, maar dan toveren ze een paar souvenirs tevoorschijn. Een setje ansichtkaarten van Yazd die ze volschrijven met adresgegevens, een gesigneerd bankbiljet, een beschilderd tegeltje van Mohamad's broer. Ik vind het jammer dat ik hen niets kan geven behalve mijn verhalen en mijn aanwezigheid. Ze wekken niet de indruk dat dat iets uitmaakt.
Het is al ruim na middernacht als ze bedenken dat ik misschien moe ben en wil slapen. Een goed idee. We slapen op de grond op een deken. Ik ben moe genoeg om zonder problemen in slaap te vallen.
De volgende morgen moeten ze vroeg op om te gaan werken. Ze willen me laten uitslapen dus zeggen ze me kort gedag. We zien elkaar wel weer. Hamid blijft thuis want die voelt zich niet lekker. Even later sta ik toch op. Als ik klaar ben om te vertrekken doet Hamid zijn armband af en geeft het aan me, als cadeau. Op de houten blokjes staan de namen van de 12 imams, in het Arabisch. Niet dat ik daar nu zo'n specialist in ben maar volgens mij is het enigszins te vergelijken met de twaalf apostelen bij de christenen. Bij het vertrek bedank ik hem voor de vriendschap.
-
24 Oktober 2015 - 12:17
Dick:
Hoi Robin,
In ongeveer elk reisverhaal in voor ons onbekende streken lees je over de gastvrijheid van mensen, maar toch blijft het telkens weer verbazen! Mooie ontmoeting met die 4 mannen.
Dat fort ziet er ook gaaf uit trouwens. En zo te zien valt er qua rijden ook best te genieten daar; hoe doet Jetro het op die pistes en in het zand? -
26 Oktober 2015 - 09:21
Morteza:
hi robin....
your web is so nice i love it....
-
26 Oktober 2015 - 09:28
Morteza:
سلام robin
به کشور و شهر ما خوش آمدی .
من از آشنایی با تو خوشحالم
من از قبل مردمان هلند را دوست داشتم و میدانستم اخلاق خوبی دارند با دیدار تو یقین شدم..
خاطره ات را راجع به سفر ایران خواندم
معلومه که همه جای ایران رو خوب گشتی...
با امید بهترین روزها و بهترین سفر ها -
26 Oktober 2015 - 23:55
Wilma:
Lieve Robin,
Wat lijkt het veel op Marokko! :-) Rare letters, zandduinen, lieve mensen. Wij genieten hier ook enorm!
Lefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley