Na een succesvolle reparatie in Batumi

Dank jullie wel voor alle reacties! Leuk dat het zo gevolgd wordt. Foto's plaatsen blijft lastig. Ik doe elke keer mijn best, maar niet altijd met resultaat. Helaas . . . .

Om de hoek van het hotel is een kleine werkplaats waar mijn speurtocht begint. De kerel spreekt heel aardig Engels en doet zijn uiterste best om op de kaart van mijn gps aan te wijzen waar een werkplaats voor motorfietsen is. Daar zoekend en vragend geef ik het na enige tijd op. Of ik kan het niet vinden of het is dicht. Ik zoek verder naar een algemene werkplaats en kom bij een andere kerel die me wil helpen. Hij rijdt voor me uit met de auto en brengt me naar dezelfde motorwerkplaats als waar ik eerst naar toe gestuurd was! Is dus inderdaad dicht en de telefoon neemt hij ook niet op. Dan brengt hij me naar een terrein waar vele tientallen garageboxen en dito werkplaatsen om een rommelig plein liggen. Je zou toch verwachten dat hier elk specialisme wel te vinden moet zijn. Mijn begeleider probeert het eerst bij de dynamo specialist maar die heeft het druk en helemaal geen trek in een probleem aan een motorfiets. Dan brengt hij me verderop naar een man die met een laptop een Mercedes Suv aan het afstellen is. Deze man zal me straks helpen met doormeten. Mijn begeleider zeg ik gedag en ik beloof straks nog bij hem langs te komen zodat ik hem wat benzinegeld kan geven. Intussen kan ik me met mijn Macedonisch en Servo-Kroatisch goed redden, want de meesten spreken ook Russisch en de talen zijn nauw verwant. En als je elkaar voor 70% verstaat, dan laat de rest zich bij dit onderwerp makkelijk invullen. Ik haal alvast alle onderdelen los van de motor en als ik aan de beurt ben stelt hij al gauw vast dat de wikkelingen van de stator sluiting maken met de behuizing. Hij stuurt me terug naar de dynamo specialist die me net had afgewezen. Nu hij ziet dat het een gewone Bosch autodynamo is wil hij het wel in zijn handen nemen. Hij constateert hetzelfde mankement maar kan niets voor me doen. De stator zal opnieuw gewikkeld moeten worden. Een klant die met gps kan omgaan wijst precies aan waar de wikkelaar zich bevindt. Zou die vandaag open moeten zijn? Ja, die is vandaag open. En dat allemaal op een zondag middag! Tien minuten later sta ik bij hem voor de deur. Twee oude mannetjes in een rommelig werkplaatsje met allemaal opengewerkte elektromotoren en hoopjes geknipte korte stukjes draad. Dit is de plek waar het moet gebeuren! Ja, dit kunnen we wel repareren. Is wel heel veel werk. Duurt anderhalve dag. Morgen eind van de middag klaar. Kan het misschien ook wat eerder? Rond de middag dan. Wat kost het? Tja, moeilijk te zeggen. Wat heb je ervoor over? Ik zeg, €50,- als het morgen om tien uur klaar is! En het was al na drieën. Nu is €50,- echt een heleboel geld voor hen maar ik wilde ook het belang en de urgentie ermee aangeven. En inderdaad, als dit het probleem oplost heb ik het er ook graag voor over. Ik laat het verder aan de mannen over en ga terug naar de stad, op zoek naar een eenvoudiger hotel. De stad ziet er vanavond een stuk levendiger uit dan gisteren en dat komt denk ik vooral door het tijdstip. Nu wordt er aan de brede wandelboulevard druk geflaneerd. In de zomer zal het hier een drukte van jewelste zijn. De stad is voor een buitenstaander aangenaam genoeg om even te verblijven. Subtropisch klimaat, verzorgde binnenstad. Maar als je de hoofdweg naar de andere kant oversteekt, kom je in een troosteloze rommelige bende terecht. Ik denk dat de middenklasse ook best wel arm is. De benzine is de halve prijs van wat het in Turkije kost en ons eten gisteravond met fles wijn was voor ons drieën €16,-. Mensen leven dan ook zeer bescheiden. Het is de bovenlaag die het geld (en de macht) heeft. Daarmee heeft het hetzelfde anarchistische kapitalisme als zoveel landen in de regio. En dat zie je ook aan de duurste Suv's die met gierende banden driftend haakse bochten nemen in de stad. Het blijft op straat oppassen geblazen!

Als ik de volgende morgen iets voor tienen bij de werkplaats kom ligt de dynamo klaar. Het baasje zelf is er niet, alleen zijn collega. Dat zal wel nachtwerk zijn geworden. We bouwen het spulletje erin en dan is het grote moment van starten aangebroken. Op het contact gaat de laadstroomlamp om te beginnen aan en als de motor loopt gaat het keurig bij 1500 toeren weer uit! Precies zoals het hoort. Joepie ! ! ! Ik meet 13,6V op de accu bij hoger toerental dus het lijkt helemaal te werken. Dan kan ik weer vertrekken! Eerst nog in een winkel een nieuwe binnenband gevonden om als reserve bij me te hebben onderweg. De breedtemaat is bijna goed, 3,25" i.p.v. 4" maar de 18" klopt wel, dus dat loopt wel los. Helemaal blij ga ik terug naar het hotel om de bagage op te binden en rond de middag rij ik de stad uit, richting Turkse grens. De zwelling om mijn oog en wang is voldoende geslonken dat het niet tot vragende gezichten zou moeten leiden. Alleen mensen die mij kennen zien dat het niet is zoals het hoort.
Terug in Turkije besluit ik een stukje langs de kust terug te rijden omdat ik anders alle bijzondere routes in deze Turkse regio zou overslaan. Daarnaast is het een prettig idee om de eerste 150 km langs de kust nog makkelijk hulp te kunnen krijgen als het nodig is, voordat ik de bergen in ga. Het blijft nog een beetje onwennig met de dynamo na al het gedonder. Iets voorbij Rize volg ik de D-950, de bergen in naar Ispir. De weg gaat langs een rivier gestaag omhoog en is werkelijk prachtig. De bomen verkleuren steeds meer, hoe hoger dat je komt. De herfst doet zijn intrede. In de dorpjes veel activiteit. Mannen die het stookhout hakken voor de winter. Een vrouw die een groot tapijt voor het huis met bezem en sop schoon schrobt. Het echte handwerk, dus. De weg klimt gestaag omhoog en het wordt koud. Bergpas is uiteindelijk op 2650 meter. Een klein bergdorpje bij de pas, het ziet er meer uit als een verzameling hutjes. Ik vraag me af of het ook bewoond wordt maar dan zie ik de satellietschotels, dus het lijkt van wel. Ik raak verstrikt in een kudde langharige berggeiten. De weg daalt naar Ispir. In het stadje is het opeens heet. Ik was gewaarschuwd dat het in het binnenland warmer zou zijn dan aan de kust. Ik vervolg de weg naar Yusufele. Weer langs een rivier. Nu meer op constante hoogte maar de uitzichten zijn niet minder spectaculair. De weg perst zich met de rivier door een smalle, hoge kloof. Weer een stuwmeer en er achteraan een dam. Gelukkig rij ik het merendeel nog over de oude weg want ook deze wordt uitgebouwd en ik kom een paar keer in een bouwput terecht. Het gemiddelde zakt naar 40 km/uur. De laatste 20 km is de weg zo smal dat ik een veel te hard om de blinde bocht gierende pick-up nog maar net kan ontwijken. Dan maar elke bocht claxonerend doorheen, want weinig zin om ergens bovenop te eindigen.

In Yusufeli maak ik een korte stop om even bij te komen. Een paar oude mannen volgen alle bewegingen die ik maak. Haal ik Artvin nog voor donker? De oude mannen zeggen dat het nog een uur is! Nee, is niet zo bochtig als het vorige stuk. Allemaal tunnels. Nee, je kunt niet gelijk weggaan, we hebben thee voor je besteld. Komt er zo aan en zal je goed doen. Beetje onbeleefd om nu alsnog weg te gaan dus ga ik naast hen op het muurtje zitten, om samen thee te drinken. De weg naar Artvin is al helemaal uitgebouwd en voor mijn gevoel rij ik meer door tunnels dan er buiten. En dat terwijl mijn boek dit stuk omschrijft als een niet te missen route. De nadelen van de vooruitgang! In Artvin is het al donker als ik aankom. Als ik vraag naar een camping sturen ze me 7 km buiten de stad, de berg op. De weg naar boven is aardedonker. Ik heb alleen het schijnsel van de volle maan. Boven wordt ik opgewacht door een Turkse Varadero-rijder, Ekrem genaamd. Is met een paar vrienden voor een hut de avond aan het doorbrengen. Nee, de camping is dicht maar slapen is hier geen probleem. Zet je tent maar neer. Daar is een kraan. Wat wil je drinken? Hij blijkt de voorzitter van de lokale motorclub en deze berg is hun hangplek. Ook heeft hij twee jaar terug een groot motortreffen georganiseerd in Batumi. Aan verhalen geen gebrek. Als ik ga slapen denk ik aan de mooie bergroute en aan mijn dynamo. Meer heb ik niet nodig om al gauw in slaap te vallen.