Van Amasra naar Alaçam, langs de Zwarte Zeekust
Blijf op de hoogte en volg Robin
25 September 2015 | Turkije, Trabzon
Het is nog stil op het strand als ik aan het inpakken ben. Het uitzicht is prachtig. Om negen uur vertrek ik. Vandaag wordt het flink doordouwen als ik overmorgen Kees en Linda in Erzurum wil halen. De eerst volgende grotere stad is Sinop. De gps geeft aan dat het 375 km is en vijf uur rijden! Op de kaart lijkt het een makkelijke route langs de kust. De weg volgt echter elke berg op en af en de gemiddelde snelheid is laag. Hooguit veertig per uur, als je erg je best doet. Continu schakelen tussen twee en drie. Het wegdek is erg slecht en glimmend. De rijlaag zal wel versleten zijn. Moet er niet aan denken om hier in de regen te rijden. De zijkanten lopen ook nog eens stijl af zodat het lijkt of de weg bol staat. De uitzichten maken echter alles goed. Aan de (meestal) rechterkant naar het binnenland over de valleien en de bossen. Aan de linkerkant naar de uitgestrekte zee. Gelukkig ook is er bijna geen verkeer.
Ik ben nog maar 25 km onderweg als de motor er opeens mee ophoudt. Reservekranen openen helpt niet. Ik kom heuvelaf uit bij een picknick plaats waar ruim tien mensen ontbijten. Ik krijg gelijk alle hulp en belangstelling. En of ik thee wil. Eerst kijken wat er aan de hand is. Na wat zoeken blijkt de accu leeg. Dynamo laadt dus niet bij. Toen ik gisteravond in het donker terugreed uit Amasra vond ik al dat de laadstroomlamp pas bij hoger toerental dan gebruikelijk uitging en hij leek ook niet helemaal uit te gaan. Toen leek het niet ernstig genoeg om de boel open te maken. Onder de dynamokap lijken alle draden op hun plek en onbeschadigd. Ik haal een schuurpapiertje lang de sleepringen. Misschien dat het helpt want dat is weleens het euvel bij zachtjes brandende laadstroomlamp. We proberen bergaf aan te duwen maar de accuspanning is te laag om aan te slaan. Dan kunnen we nu thee drinken. Ze zitten aan twee grote tafels, de dames zijn met een theeketel in de weer. Er is brood en gebak op tafel. De thee laat nog even op zich wachten. De kerels maken allerlei grappen waarbij iedereen hard moet lachen. Ik begrijp er echter niets van. Iedereen is wel alleen maar vriendelijk. De twee zusjes hebben wat Engels op school gehad en kunnen af en toe wat vertalen. Al mijn Macedonisch met Turkse leenwoorden is ook van grote hulp. Zo herken ik çatpat (soms) en beraber (samen). Die kerel stelt dus voor dat we samen verder reizen op de motorfiets.
Ik vraag of er verderop een huis is waar ik de accu kan opladen. Ze vertellen dat één kilometer verder een benzinepomp is. Heuvelaf? Heuvelaf. Mooi! De thee is lekker en ze vragen van alles over mij en over mijn gezinssituatie. Ze zijn zelf allemaal familie en reizen van Istanbul naar Kastamonu waar ze vandaan komen. Ze gaan terug naar huis vanwege het offerfeest, morgen. Het is voor hen nog twee uur rijden. Toen ik vroeg of ik ook een foto mocht maken werd iedereen enthousiast en ging poseren. De vrouwen controleren hun hoofddoek. Dan zegt de oudste man: Selfie, selfie! Weer een Turks woord dat ik herken. Hij maakt een foto van ons samen.
Tijd om te gaan. Ik bedank ze en wens ze een plezierig feest morgen. Eerst geef ik de mannen een hand. Als ik het jongste meisje een hand wil geven neemt ze die niet aan. De andere dames zeg ik gedag door uitbundig naar ze te zwaaien en dag te roepen. De mannen duwen me de weg op en ik rol naar beneden. Na letterlijk de eerste bocht is het benzinestation links. Als ik dat had geweten had ik de accu er gelijk heen kunnen brengen om aan de lader te hangen! Maar dan was het aan de andere kant misschien niet zo gezellig geweest aan de picknick tafel.
Bij de benzinepomp hang ik de lader aan het stopcontact. Wil je een sigaret? Nee, dank u wel, ik rook niet. Drink je dan ook niet? Soms, een beetje, zeg ik. Blijkbaar altijd een interessant thema. Ik mag met de grote VW-bus mee naar de elektricien. Daar word ik in onvervalst Rotterdams opgewacht door een kerel die hier net is aangekomen. Om te vissen. Want nu is het beste seizoen. Hij vertaalt wat nodig is om met de elektricien af te spreken. Ja, zodra de accu vol genoeg is kom ik naar hem toe en kijken we samen naar het probleem. Nee, hij is de hele dag hier. Terug bij de benzinepomp kletsen we wat verder. Niet veel later geeft de testknop drie streepjes. De accu kan erin. Als ik naar de elektricien rij is de laadstroomlamp uit. We meten een keurige 13,4V op de accu. Hij kan niets voor me doen want het werkt nu. Ik besluit verder te gaan en voorlopig geen licht aan te doen. Is sowieso niet raar hier, want sommige mensen sparen zelfs hun lampen als ze in een tunnel rijden . . . . . .
-
26 September 2015 - 10:39
Wilma:
Hoi Robin,
Ik hoop dat je accu problemen maar eenmalig waren. Wel raar he? Zal wel ergens een kleinigheidje mankeren: succes! Ziet er wel gezellig uit op die picknik plaats: onverwachte ontmoetingen: daar ben je voor op reis toch? Geniet en doe voorzichtig.
Liefs, Wilma -
26 September 2015 - 20:46
Jan Sybren:
Problemen zijn altijd al een kans op ontmoetingen geweest. En bij jou zeker :-). Je bent weer echt onderweg Robin! -
26 September 2015 - 23:11
Dick:
Hoi Robin, altijd handig om je motor goed te kennen :-)
Hopelijk is t opgelost door die sleepring weer op te frissen. Rij veilig,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley