Na een wat rommelige start in Macedonië
Door: Robin
Blijf op de hoogte en volg Robin
21 September 2015 | Turkije, Istanbul
Na iedereen te hebben uitgezwaaid vertrek ik richting de Bulgaarse grens. Het is al vroeg warm. Voor vandaag wordt 35 graden opgegeven. De route via Delcevo (MK), Razlog (BG) en Drama (GR) heb ik eerder gereden en is voor op de motorfiets een ideale mix van heuvels, bossen en slingerende wegen. Bij de grenzen heb ik gelukkig weinig oponthoud.
In Komotini komt een Varadero naast me rijden en hij steekt zijn duim op. Bij het stoplicht vraagt hij: waarheen? Ik zeg: naar Iran! Dan is het stil. Is ook lastig praten met allebei een helm op. Verderop gebaar ik hem om even langs de weg te stoppen. Nadat ik me heb voorgesteld, vraag ik of hij me kan vertellen waar ik een camping aan zee kan vinden. Pas bij Alexandroupolis, zegt hij, maar ik weet niet of die nog open is. - Maar ik zag op de kaart verderop ook stranden aan de kust, is daar dan niks? - Niet als je een officiële camping zoekt. Als je dat niet perse zoekt kun je overal camperen. - Dank je wel en tot kijk. - Succes en goeie reis!
Als ik vlak voor Alexandroupolis de zee zie besluit ik de gok van een gesloten camping niet te nemen en ga ik de eerste zijweg naar rechts, richting het dorpje Dikelli. Bij de kerk in het centrum is een bruiloft aan de gang. Bij zee ga ik rechtsaf. Geen camping te zien, alleen een paar hengelaars en wat verlate badgasten die aan het opruimen zijn. Ik volg de kust naar het westen, de ondergaande zon tegemoet. Na een paar kilometer zie ik een groep mensen met tentstokken van een ouderwetse bungalowtent hannesen. Kentekens zijn Bulgaars, dat maakt het makkelijk om elkaar te verstaan. Ik kan aan de handelingen niet goed zien of ze aan het opbouwen of afbreken zijn, dus vraag ik of ze de nacht hier zullen doorbrengen. Als ze bevestigen vertel ik dat ik alleen ben en ik vraag of ze het goed vinden als ik mijn tent bij hen opzet. Het antwoord 'er is daar ruimte genoeg' is voor mij voldoende om de plunjezak van de bagagedrager af te halen. "Is wild kamperen hier toegestaan?" "Nee, maar je zult een hele maand moeten blijven voordat iemand je komt lastig vallen."
Als ik mijn tent aan het inrichten ben zijn zij met z'n allen bezig het zware tentdoek op zijn plek te manoeuvreren. Brengt mijn gedachten terug naar toen ik een tiener was en met mijn ouders op vakantie ging. Dan zijn die moderne tenten echt wel een vooruitgang. Eén van de kerels probeert een ledsnoertje aan te sluiten maar hij heeft niet genoeg lengte om bij de accu van de auto te komen. Ik haal uit de zijkoffer twee lengtes draad en hij is helemaal blij. Nu worden we nog vrienden. Als ik zeg dat ik ze niet kan missen voor de reis en ze morgen weer mee zal willen nemen zegt hij: "Morgen is morgen. Dat zien we dan wel weer!"
Ik ga naar het dorpje om wat te eten en koop onderweg een fles water. Kan ik in elk geval morgen mijn tanden poetsen. Op het pleintje in het dorp is een klein restaurant waar ze verse vis hebben. Ik heb uitzicht op de entree van de kerk waar de bruiloft nog aan de gang is. De vis smaakt goed. Terug bij de tent heb ik mijn helm nog niet af of mijn buurman staat naast me en zegt me ik mee moet komen om bij hen aan tafel te komen. We laten je toch niet alleen zitten? Er wordt een bord met fijngesneden kool en wortelsla neergezet en een lap varkensvlees erin. Vork en mes keurig in een servetje. Wat wil je drinken? Je moet onze eigen rakija proberen. Afslaan is geen optie en stiekem onder de tafel gooien een doodzonde. En dat ik net gegeten heb maakt ook niet uit want eten doe je als 'meze', om de rakija wat te neutraliseren zodat je langer door kunt drinken. Dan maar zo lang mogelijk met mijn glas doen. Gelukkig krijg ik er ook een flinke beker appelsap bij. Het gezelschap komt uit Stara Zagora en is hier een lang weekend. Vier kerels en drie vrouwen, ik denk ietsje jonger dan ik. Eén kerel is voor werk enige tijd zowel in Skopje als in Servië geweest en kan ook in Macedonië de mensen goed verstaan. Als ze maar rustig praten. Een ander is een keer in Utrecht geweest naar de markt om een auto te kopen en heeft zich het meest verbaasd over een driehoekig wit verkeersbord met rode rand waar eendjes op staan! Dit illustreert heel treffend op wat voor details belevingen compleet uit elkaar kunnen staan. En morgen moet hij een rondje rijden op de Guzzi want hij heeft alle rijbewijzen en kan overal mee overweg. "Dan kom ik hier voorbij op het achterwiel!" Nu heb ik nog nooit een Guzzi op het achterwiel voorbij zien komen en dat zal best een reden hebben, dus ik ben niet erg enthousiast over zijn idee dat nu uit te proberen. Ik zeg dat het een hele zware machine is en het blok eerst goed warm moet draaien voordat je er te wild mee doet. Hij belooft: laat dat maar aan mij over.
De derde kerel is inmiddels zo dronken dat hij over de geschiedenis van de Balkan begint. Altijd een dankbaar onderwerp in zijn staat want je raakt er nooit over uitgepraat. En iedereen heeft natuurlijk zijn eigen waarheid hierin.
Het is inmiddels middernacht als ik iedereen gedag zeg en me aan mijn uitgestelde zwempartij waag. Het kleine maantje dat er vanavond was is al weer onder. De zee is kalm maar het is stikdonker en ook wat afgekoeld. Op de tast kom ik niet verder dan mijn middel en besluit te gaan slapen.
De volgende morgen wel als eerste de zee in. Mooiste manier om wakker te worden. De plek is fantastisch en het onthouden waard. Ik krijg wat hulp bij het opbinden. Gelukkig slaapt de motorduivel nog en gaat zijn beurt voorbij.
In Komotini komt een Varadero naast me rijden en hij steekt zijn duim op. Bij het stoplicht vraagt hij: waarheen? Ik zeg: naar Iran! Dan is het stil. Is ook lastig praten met allebei een helm op. Verderop gebaar ik hem om even langs de weg te stoppen. Nadat ik me heb voorgesteld, vraag ik of hij me kan vertellen waar ik een camping aan zee kan vinden. Pas bij Alexandroupolis, zegt hij, maar ik weet niet of die nog open is. - Maar ik zag op de kaart verderop ook stranden aan de kust, is daar dan niks? - Niet als je een officiële camping zoekt. Als je dat niet perse zoekt kun je overal camperen. - Dank je wel en tot kijk. - Succes en goeie reis!
Als ik vlak voor Alexandroupolis de zee zie besluit ik de gok van een gesloten camping niet te nemen en ga ik de eerste zijweg naar rechts, richting het dorpje Dikelli. Bij de kerk in het centrum is een bruiloft aan de gang. Bij zee ga ik rechtsaf. Geen camping te zien, alleen een paar hengelaars en wat verlate badgasten die aan het opruimen zijn. Ik volg de kust naar het westen, de ondergaande zon tegemoet. Na een paar kilometer zie ik een groep mensen met tentstokken van een ouderwetse bungalowtent hannesen. Kentekens zijn Bulgaars, dat maakt het makkelijk om elkaar te verstaan. Ik kan aan de handelingen niet goed zien of ze aan het opbouwen of afbreken zijn, dus vraag ik of ze de nacht hier zullen doorbrengen. Als ze bevestigen vertel ik dat ik alleen ben en ik vraag of ze het goed vinden als ik mijn tent bij hen opzet. Het antwoord 'er is daar ruimte genoeg' is voor mij voldoende om de plunjezak van de bagagedrager af te halen. "Is wild kamperen hier toegestaan?" "Nee, maar je zult een hele maand moeten blijven voordat iemand je komt lastig vallen."
Als ik mijn tent aan het inrichten ben zijn zij met z'n allen bezig het zware tentdoek op zijn plek te manoeuvreren. Brengt mijn gedachten terug naar toen ik een tiener was en met mijn ouders op vakantie ging. Dan zijn die moderne tenten echt wel een vooruitgang. Eén van de kerels probeert een ledsnoertje aan te sluiten maar hij heeft niet genoeg lengte om bij de accu van de auto te komen. Ik haal uit de zijkoffer twee lengtes draad en hij is helemaal blij. Nu worden we nog vrienden. Als ik zeg dat ik ze niet kan missen voor de reis en ze morgen weer mee zal willen nemen zegt hij: "Morgen is morgen. Dat zien we dan wel weer!"
Ik ga naar het dorpje om wat te eten en koop onderweg een fles water. Kan ik in elk geval morgen mijn tanden poetsen. Op het pleintje in het dorp is een klein restaurant waar ze verse vis hebben. Ik heb uitzicht op de entree van de kerk waar de bruiloft nog aan de gang is. De vis smaakt goed. Terug bij de tent heb ik mijn helm nog niet af of mijn buurman staat naast me en zegt me ik mee moet komen om bij hen aan tafel te komen. We laten je toch niet alleen zitten? Er wordt een bord met fijngesneden kool en wortelsla neergezet en een lap varkensvlees erin. Vork en mes keurig in een servetje. Wat wil je drinken? Je moet onze eigen rakija proberen. Afslaan is geen optie en stiekem onder de tafel gooien een doodzonde. En dat ik net gegeten heb maakt ook niet uit want eten doe je als 'meze', om de rakija wat te neutraliseren zodat je langer door kunt drinken. Dan maar zo lang mogelijk met mijn glas doen. Gelukkig krijg ik er ook een flinke beker appelsap bij. Het gezelschap komt uit Stara Zagora en is hier een lang weekend. Vier kerels en drie vrouwen, ik denk ietsje jonger dan ik. Eén kerel is voor werk enige tijd zowel in Skopje als in Servië geweest en kan ook in Macedonië de mensen goed verstaan. Als ze maar rustig praten. Een ander is een keer in Utrecht geweest naar de markt om een auto te kopen en heeft zich het meest verbaasd over een driehoekig wit verkeersbord met rode rand waar eendjes op staan! Dit illustreert heel treffend op wat voor details belevingen compleet uit elkaar kunnen staan. En morgen moet hij een rondje rijden op de Guzzi want hij heeft alle rijbewijzen en kan overal mee overweg. "Dan kom ik hier voorbij op het achterwiel!" Nu heb ik nog nooit een Guzzi op het achterwiel voorbij zien komen en dat zal best een reden hebben, dus ik ben niet erg enthousiast over zijn idee dat nu uit te proberen. Ik zeg dat het een hele zware machine is en het blok eerst goed warm moet draaien voordat je er te wild mee doet. Hij belooft: laat dat maar aan mij over.
De derde kerel is inmiddels zo dronken dat hij over de geschiedenis van de Balkan begint. Altijd een dankbaar onderwerp in zijn staat want je raakt er nooit over uitgepraat. En iedereen heeft natuurlijk zijn eigen waarheid hierin.
Het is inmiddels middernacht als ik iedereen gedag zeg en me aan mijn uitgestelde zwempartij waag. Het kleine maantje dat er vanavond was is al weer onder. De zee is kalm maar het is stikdonker en ook wat afgekoeld. Op de tast kom ik niet verder dan mijn middel en besluit te gaan slapen.
De volgende morgen wel als eerste de zee in. Mooiste manier om wakker te worden. De plek is fantastisch en het onthouden waard. Ik krijg wat hulp bij het opbinden. Gelukkig slaapt de motorduivel nog en gaat zijn beurt voorbij.
-
21 September 2015 - 13:32
Pieter:
Mooi dat we op deze manier weer mee kunnen genieten van je avonturen. Ik zal straks de dames je eerste reiservaringen laten lezen. Succes en heel veel plezier met je reis. -
21 September 2015 - 21:15
Wilma:
Heeee Robin,
Ik dacht je vandeweek nog te bellen om je een hele goede reis te wensen maar je bent al weg!!
Heb ik me vergist! Dacht dat je zo ongeveer vertrok als wij ook op reis gaan. Nou ja, dan maar via deze manier. Leuk dat je een reisverslag maakt: kunnen we je volgen en meebeleven.
We wensen je een hele goede reis en hopen je avonturen te kunnen volgen via dit medium. Nice.
Geniet en veel plezier!!
Liefs, Wilma (en groetjes van Theo)
-
21 September 2015 - 22:30
Dick:
Hi Robin,
De kop is er af, en de eerste reiservaring is opgedaan met de Bulgaarse badgasten. Ik ben erg benieuwd naar wat nog meer op je pad gaat komen. Hopelijk lukt t ook om af en toe wat foto's te posten.
Goede reis! -
23 September 2015 - 08:23
Nick Janssens :
Hey Robin,
Wat een leuk verhaal zeg! typisch voorbeeld van het dag tot dag leven...Veel succes verder, ik kijk uit naar je nieuwe verhalen. gr. Nick -
23 September 2015 - 23:02
Jan Sybren:
Goed zo Robin!
De voorbereiding is weer vooral je eigen lef en honger naar nieuwe ervaringen.
Top! -
27 Oktober 2015 - 09:51
Wil En Teo Witmond:
Goedemorgen Robin, ik heb het nu pas gezien, door omstandigheden, maar ik ga zeker alle verslagen lezen en er van genieten. Bedankt dat wij mogen mee genieten van jouw reis. GENIETEN en nog eens GENIETEN.Wij laten tussen door wel even weten hoe wij ervan genieten Goeie reis en doe voorzichtig. H.G. Theo en Wil.Het is nu 27 oktober Nataralda en Iwan zijn alle twee jarig , goed gedaan he, Dag
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
